The quick death of a most beloved phone & other daily occupations

(Tamar River)

Tijd is echt een vreemde constructie in ons denken. Wanneer je veel onderneemt, dagenlang gevuld zijn met het struinen door een wereldstad, lijkt de tijd te vliegen zonder dat je haar kunt vangen en wanneer je je min of meer voor twee weken settled lijken de uren een dikke stroop waar je moeizaam doorheen waadt. Wat een heerlijke dramatische zin om mee te beginnen. Love it, like it, dispise it or do not have an opinion of it at all, It’ll be there anyway (idd Trijnie, ik ben ‘Emma’ van Jane Austen aan het lezen & I love it!).

Na twee weken radiostilte ben ik er weer om jullie te vermaken met mijn spannende Down-under avonturen. Wie Bert (mijn grote broer) kent en wie ons samen kent (papa en mama for sure!) die weet wat voor soort verhaal ze nu kunnen verwachten. Meestal eindigen onze ‘wannabe worldtravelers, stoere mountainbikers en ervaren rotsbeklimmersavonturen’ in een soort ‘van de wal in de slootavontuur’. Wat dat betreft is er weinig verandert sinds we klein waren en alles deden wat niet mocht: van vuurtje stoken op het tapijt van paps & mams, tot het beklimmen van 4 verdiepingen hoge scholen en het bevaren van een mysterieus amazonegebied op ons ingenieuze vlot. Door papa’s zintuigen werd dit laatste voorval iets anders geinterpreteerd: proberen een vieze stinkende moerassloot van 20 vierkante meter over te steken op een vermolmde oude deur. Tsja, het is maar net hoe je het bekijkt of ruikt ;). De onttovering die heeft plaatsgevonden tijdens de verlichting en de opkomst van de rationele mens is naar mijn mening ook niets iets om na te streven. Anyway…een van mijn eerste avonden hier in Tassie besloten we om de Cataract Gorge te bewonderen. De Gorge is een gebied van een paar kilometer lang waar een rivier door een woest rotsachtig ravijn stroomt. De perfecte plaats voor een avontuur! Wij daalden af naar de Suspension Bridge (een houten schommelende hangbrug over het ravijn). Voor het eerst gezeten op een mountainbike en completely at ease besloot ik dat ik prima naar beneden kon crossen. Ik zag het al helemaal voor me: stoere en handige Mirjam op een stuiterende crossfiets een stijle half-weg half-trap af. Well...het stuiterende deel klopt in ieder geval met de werkelijkheid. Toch maar gezond verstand en de rest lopen. Bert dacht dat het wel handig was om de mountainbikes mee naar beneden te nemen, er waren geen fietssloten en ze konden dus eventueel gestolen worden (nee mensen, t is hier geen Amsterdam dus we hadden ze beter bovenaan kunnen laten staan). Naar beneden was enigszins oncomfortabel, naar boven was ronduit onhandig met een mountainbike. Het pad naar de brug was een tientallen meters stijl naar beneden uitgesleten en uitgehakt pad. Bestaande uit half treden en half zand. Met de mountainbikes op onze schouders voor zover je die dingen normaal op je schouders kunt leggen (haha) hebben we onszelf onder veel gezucht en gesteun weer naar boven gezwoegd. Elke tien treden flikkerden de fietsen weer van onze schouders en Bert kon zijn hond niet in bedwang houden. Jammer dat we dat niet hebben gefilmd. Na deze vernedering zou je denken dat we (of in ieder geval ik) wijzer zouden zijn geworden…maar nee.

Een paar avonden later besluiten we (na het lezen van een stuk of wat fotomagazines) dat het mooiste licht om foto’s te maken for sure bij zonsop- of ondergang is. Tijd om te proberen wat spectaculaire shots te maken. En niets is zo belangrijk als goed voorbereid een ravijn in wandelen wanneer je goede foto’s wilt maken…toch? In ieder geval vond ik mijn spiksplinternieuwe mobiele telefoon onmisbaar; je weet maar nooit wie er belt als je jezelf op de rotsen in vreemde bochten wringt om vooral die ene mooie shot te maken. Well, daar gingen we dan. Camera’s en mobiele telefoon binnen handbereik (water vergeten mee te nemen…) op weg naar de niet-paden van dit ravijn. De mooiste pics worden tenslotte niet gemaakt vanaf de geijkte uitkijkpunten, maar door jezelf in de scene te plaatsen ;) (echt leerzaam die magazines..). Nadat we de oevers van de ene helft van de rivier hadden beklommen werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. De rivier oversteken zonder nat te worden. Wonderbaarlijk genoeg lukte ons dat en om het uitzicht te vieren leek het me gepast om een foto te maken van deze overwinning. Met een stem waarin de glorie van deze overwinning doorklonk riep ik Bert om zich bevallig te poseren op een van de rotsen, terwijl ik ondertussen zonder te kijken met een vloeiende en van ervaring getuigende beweging mijn camera uit mn tas haalde. Ik hoor iets op de rotsen vallen. Met een ‘oh sjjjiiit wat nu weer gezicht’ kijk ik naar de rots waarop ik sta en zie nog net mijn 24 uur jonge geliefde mobieltje met een tergend langzame maar onvermijdelijke val in de rivier glijden. “Oh **** (erg lelijk woord)! Mijn telefoon is in het water aan het vallen!!!” roep ik compleet overbodig. Ik probeer het ding uit het water te vissen, maar ik kan er niet bij. Hulp van grotere broer nodig. Maar zelfs als ik Bert aan zijn enkels vasthoud terwijl hij gevaarlijk balancerend zijn leven riskeert om mijn telefoon van de verdrinkingsdood te redden en ik de slappe lach krijg, lukt het ons niet om het ding te bemachtigen. Er zit nog maar een ding op; een frisse duik in het water… gelukkig is Bert zo galant om dit deel op zich te nemen. Even later ligt mijn rood-metallic foontje zielig op de kant. “Wie weet redt hij het nog wel als we hem uit elkaar halen en een dag laten drogen.” Ik ben niet voor niets een rasoptimist ;). Tot mijn grote spijt moet ik meedelen dat na herhaaldelijke EHBO-pogingen mijn telefoon slechts 24 uur heeft geleefd. Inderdaad niet echt lang. Je vraagt je dan toch af wat zo’n kortstondig leven nou voor zin heeft. 99 dollar en 24 uur geleefd, bijzonder geliefd dat wel. Om de pijn wat te verzachten heb ik een paar dagen later een vervanger gekocht; blue-metallic om het lot niet al teveel te verzoeken en met hetzelfde nummer ‘in loving memory’.




(the death of a phone)

(Cataract Gorge)

Ik weet dat jullie zitten te wachten tot er weer zo’n een echt backpackersavontuur voorbij komt vergezeld van spectaculaire pics, maar dan moeten jullie nog ff tot na oud & nieuw wachten. Komende week ga ik namelijk een week langs de oostkust naar het zuiden trekken samen met een aantal familieleden van m’n schoonzusje. Heerlijk comfi in een aircoauto naar Wineglassbay en Port Arthur. Met oud & nieuw zit ik ergens in de middle of nowhere aan de rand van het grootste wereldnatuurerfgoedgebied (is dat een woord..?) van Tasmania, qua oppervlakte ongeveer zo groot als nederland… hmm, dat is dus niet echt specifieke informatie. ff Kijken of ik het op de kaart kan vinden. Oui, het gedeelte waar wij heengaan heet Mount Field National Park en ligt ten noord-westen van Hobart. www.earth.google.com

Niet dat ik in de afgelopen twee weken niks heb gedaan qua sightseeing natuurlijk. ‘k Heb onder andere twee dagtochten door de Cataract Gorge gemaakt en afgelopen vrijdag ben ik samen met Bert naar de Liffey Falls geweest. We waren een beetje bang dat er helemaal geen Liffey Fall zou zijn omdat het hier al wekenlang niet heeft geregend. Gelukkig was dat niet het geval, alhoewel de watervallen nu in plaats van majestueus meer lieflijk waren. Ondanks dat was het een van de mooiste landschappen die ik hier tot nu toe heb gezien! De Falls zijn ergens diep verborgen in een woud in de altijd groene (behalve nu) heuvels. In plaats van het groenste land ter wereld is het hier nu overal geel van de droogte en woekeren er op verschillende plaatsen ernstige bosbranden! De tocht ernaartoe was alleen al de moeite waard. Om maar niet te spreken over de terugtocht toen ik voor het eerst in mn leven rijles heb gehad in een australische fourwheeldrive! Ik moet zeggen dat ik er erg goed uitzie achter het stuur ;), maar ja ik vrees dat mijn geld wel meer dan op is als ik terugkom in NL, dus dat rijbewijs wordt het nog ff niet.

(Liffey Falls & Fourwheel drive)

Het is nog een paar dagen te vroeg maar ondanks dat: Lieve mensen, alvast een hele fijne kerst gewenst. Voor degenen die houden van deze feestdagen, geniet ervan! Voor de mensen die eigenlijk liever geen feestdagen zouden hebben omdat ze zich eenzaam voelen, geliefden missen of wat voor reden dan ook: succes en een dikke knuffel!

Liefs,
Mirjam

Sydney meetings 2

The Sydneystory continues...

Woensdag 29 november

SandSandwiches op Bondi Beach, een van de witte stranden aan een azuurblauwe zee. Well, reisbrochures maken dus niet alleen maar gebruik van foto's die later zichtbedrog blijken te zijn. Ik heb geprobeerd te zwemmen, maar er was een gevaarlijk sterke stroming en de golven waren te krachtig om iets tegenin te brengen. Het waaide loeihard, de vliegende meeuwen die zich boven zee waagden aan een strijd tegen de elementen werden teruggeblazen naar het vaste land. En ook ik werd door de golven uitgespuugd op het strand alsof ze wilden zeggen: "Wie denk je wel niet dat je bent dat je je in ons midden durft te begeven.." Lazy luieren op het strand was er dus niet echt bij vandaag. Ben wel lekker uitgewaaid en de klamme hitte van KL is van me afgespoeld en de drukte van de stad is even vergeten. 's Avonds ben ik samen met Rebecca (een van mn roommates) en de rest van haar vriendengroep meegegaan naar een hostel in King's Cross (de rosse buurt van Sydney) waar Nico en Fabian, de franse delegatie, ons een geweldig diner beloofden. Min of meer een alternatieve eetgroep op woensdagavond. Of misschien ISMS ipv ISMA. Rebecca, Sabine und ihre schwester aus Deutschland, Roberto di Italia, Nico, Sebastian & Fabian au France, Ritchie aus Deutschland, Jen au France, Henriette en Mirjam uit Nederland. Jep, definitely ISMS. Rond 23.00 kregen we finally waar we uren naar verlangd hadden. Ik weet dat het in Frankrijk gewoonte is om later te dineren dan in Nederland, maar 23.00 was wel achterlijk laat, dan maar uitgemaakt worden voor cultuurbarbaar... Eerlijkheidshalve zal ik erbij vertellen dat de oven bezet werd gehouden voor een uur en dat het uiteindelijke resultaat bijzonder goed naar binnen te werken was. Kan me niet meer herinneren hoe het gerecht heet. De Franse taal is mooi, maar t gaat bij mn ene oor in en het andere oor uit. Met een van de weinige zinnen die ik kan uitspreken kan ik misschien een kamer boeken, maar ja daar heb je weinig aan als je niet in Frankrijk bent.

Donderdag 30 november

Sightseeing (uit te spreken met een australisch accent) today. Eerst half Chinatown leeggekocht ten behoeve van al mn vrienden en familie (ik hoop echt dat ik niemand vergeten ben, anders: ik hou echt van jullie allemaal). Dat is dus niet handig om dat aan het begin van de dag te doen als je nog van plan bent om een paar uur door het havengebied van Sydney te sjouwen. Nou ja, handig of niet ik ben te eager om de stad te verkennen en dus sleep ik een plastic tas vol kadootjes mee naar de Chinese Garden of Friendship in Darling Harbour.

Deze tuin is in 1988 door de Chinese provincie Guangdong kado gegeven aan Sydney in het kader van de Bicentennial festiviteiten. Het is een prachtige ommuurde tuin die is opgebouwd uit bamboebos, watervallen, symbolische rotsformaties in koele vijvers die bedekt worden door Lotusbloemen. Versteende verhalen en geurende bloesembomen. Na mijn materialistische gifthunt brengt een lome wandeling door deze tuin me geestelijk weer in evenwicht. Het bamboebos zet me aan het denken. Ik zie namen en tekens in de bamboestokken gekerft staan. Sommige dingen zijn overal ter wereld hetzelfde. Zoals het willen vereeuwigen van een naam, een relatie. Het voortbestaan van een leven door middel van een simpele inkerving. Mijn wandeling gaat verder via Circular Quai, naar de Harbour Bridge en het Opera House. Aan het eind van de middag verdwijnt de zon achter een lichte bewolking en steekt er een frisse wind op. Mn badqualityslippers van de H&M zijn kapot en mn voeten doen pijn. Tijd om terug te gaan naar het hostel dus. Mn fotoverslaving heeft zn buik in ieder geval rond gegeten.

Vrijdag 1, zaterdag 2 & zondag 3 december

Another lazy day gehad vrijdag. Voel me niet helemaal lekker en hang beetje bij het hostel rond samen met Rebecca. Wasdag vandaag. In de namiddag naar het strand met Henriette en Rebecca en 's avonds mn famous pastasalade voor mn roommate gemaakt. Zaterdag ziek. Bad case of buikgriep komt opzetten en ik hang weer bij het hostel rond. Ik meet twee Italiaanse jongens, Matteo en Alvise, die ook een lazy day hebben ingelast. Matteo verdwijnt naar de locale Glebe Library om zichzelf Engels aan te leren. Na een nadere kennismaking met Alvise (24-jarig grafisch ontwerper) waarin hij opschept over Verona en ik over Amsterdam vraag ik min of meer voor de grap: "What about the story of the Godfather, is that actually true?" Er ontstaat een interessant gesprek over de politieke situatie in Italie. Alvise legt uit dat vooral het zuiden van Italie te maken heeft met georganiseerde misdaad. In iedere regio wordt deze georganiseerde misdaad anders benoemd en alleen op Sicilie heeft het de naam Maffia. Mijn eerste les in Italiaanse geschiedenis. Ik vraag me af waarom alleen het zuiden van Italie te maken heeft met deze georganiseerde misdaad. Les 2: Noord- en ZuidItalie waren qua economie elkaars opponenten. Het rijke Noorden en het arme zuiden. De Spaanse overheersing had het zuiden van Italie nog in zijn greep terwijl het Noorden al vrij was. Het zuiden kwam in opstand tegen deze overheersing en een in familieverband georganiseerd verzet ontstond. Dit verzet kwam tot uiting in een eigen verborgen leiderschap en een soort schaduweconomie. Deze georganiseerde misdaad ontstond vanwege de armoede in het gebied in combinatie met het verzet tegen de overheersende buitenlandse macht. Na de Spaanse overheersing bleven de twee delen van Italie economisch gezien verdeeld in arm en rijk en de georganiseerde misdaad bleef voortbestaan evenals de bevochten machtsverhoudingen buiten de officieel gekozen regering om. Italie is corrupt vanwege deze schaduweconomie waarin politieke en economische macht bevochten wordt in verschillende regio's en tussen verschillende families. Alvise bevestigt dat het verhaal van de Godfather nog steeds een realistische weergave is van de manipulatie die plaatsvind in met name de zuidelijke regionen van Italie. Het is ontzettend moeilijk om hier wat aan te doen. Waarschijnlijk deels omdat er voor veel mensen teveel belangen op het spel staan om er wat aan te doen. Deels omdat deze georganiseerde misdaad waarin schaduwpolitiek en economie floreren gewoon een andere manier is om macht te verdelen. Dat is niet makkelijk te hervormen. De sociale, economische en politieke normen en patronen die gegroeid zijn uit deze georganiseerde misdaad zijn te complex en teveel verweven met het leven van alledag om daar zomaar verandering in aan te brengen. Well, mijn geschiedenis van dit deel van Europa heeft in ieder geval een grondige update ondergaan. Na deze geschiedenisles ontstaat er een ijzingwekkend spannende "connect four" competitie tussen Verona en Amsterdam waarin ik Amsterdam gruwelijk te schande maak door met ongeveer 21-6 te verliezen. Ja, ik schaam me diep. Zondag was ik nog steeds ziek (daar ging mn sightseeing Sydney, gelukkig was het niet zo heel mooi weer) en hebben Alvise en ik onze competitie voortgezet. Once again I did not honour our beautiful Venice of the North. Matteo en Alvise hebben spaghetti pommodore voor me gemaakt en me erg hard uitgelachen toen ik mn spaghetti fatsoenlijk naar binnen probeerde te werken. Ik denk dat mn halve gezicht oranje was, maar het was wel lekker en ook erg lief van ze dat ze voor me kookten. Ondanks dat ik twee dagen ziek ben geweest heb ik me dus prima vermaakt, dat is het voordeel van een backpackershostel.

Well, nu hebben jullie wel weer even genoeg om te lezen denk ik zo. Goeie genade wat een lap tekst. Nou ja, k hoop dat jullie genieten van mn avonturen van de afgelopen week.

big hug, Mirjam

Foto's

Hello again,

k ben inmiddels in Tassie aangekomen. Na twee dagen regen en wind is het nu zalig zomerweer. Ben aardig moe van alle indrukken en ontmoetingen van de afgelopen tien dagen. Bovendien ben ik zaterdag en zondag ziek geweest (bad case of buikgriep), gelukkig lijkt alles in mn lichaam het nu weer normaal te doen. 'k heb mn foto's op de laptop gezet. k Zal jullie alvast een voorproefje geven van Sydney en dan komt de uitgebreide update morgen op mn blog.

Linksonder het backpackershostel, rechts Sydney Opera House, daaronder de Harbour Bridge en de laatste foto is een een deel van de harbour by night (obviously). Enjoy!

Sydney meetings 1

Well, t heeft ff geduurd, maar daar ben ik weer. Nou ja, eigenlijk nog niet eens een week. Voor mij lijkt het veel langer. Door alle nieuwe ervaringen lijkt het alsof ik hier al weken ben.
Sydney staat tot nu toe vooral inhet teken van nieuwe mensen ontmoeten. Op dinsdagavond kwam ik aan in het Backpackers hostel en 's morgens nodigde Rebecca (duits) me uit om met haar en een aantal vrienden van haar naar Bondi Beach te gaan. Uberrelaxed dacht ik...well de mensen waren leuk, maar t waaide loeihard dus t was verre van comfortabel om op een van de mooiste stranden van Sydney te picknicken. SandSandwiches are actually very not eatable. Idd, mijn engels heeft zich al aardig improved sinds ik hier ben, hahaha. t Gaat me wel aardig af, maar aan het eind van de dag wanneer ik moe ben lijkt mijn complete taalvermogen te verdwijnen in het donker van de nacht. Gelukkig is dat niet alleen bij mij het geval, de italianos en fransen spreken vaak erg gebrekkig engels wat af en toe tot hilarische miscommunicatie leidt.

Hmm, de huge update die ik wilde maken op mn weblog gaat nog even iets langer duren peeps. Ik ben namelijk eigenlijk onderweg naar de supermarkt om boodschappen te doen voor t avondeten, samen met mn roommate Rebecca. Das het relaxte van een backpackershostel, je kunt er je eigen maaltje koken, wat veel backpackers ook doen; rond 1900 is het razend druk in de keuken en zweeft er een vreemde global mix van geuren door het gebouw. I really have to go now...voor de mensen die willen weten hoe mijn sydney saturdaynight eruit ziet: boodschappen, koken in het hostel en chillen met Rebecca en twee Italianos op het terras van het hostel. Als het niet regent tenminste...want dat doet het al de halve dag hier...grrr. Onze beleveniswerelden liggen wat dat betreft nu dus niet zover uit elkaar. Tot later, hoop morgen een echte update te maken!

kus,
Mirjam

K.L. Stories

Zaterdag 25 november

Halve stad doorgesjouwd vandaag, bijzonder vermoeiend met die tropische hitte. Eerst zo'n 270 meter boven de grond rondgewandeld in de K.L Tower. Tot op dat moment wist ik niet dat deze metropool omringd werd door bergen. Echt een magnifiek uitzicht! Alles lijkt klein en onnoemenswaardig vanaf die hoogte. Beneden aan de toren werd de mogelijkheid geboden om o.l.v. een gids een ' nature walk' af te leggen door het omringende tropisch regenwoud. Een soort stadsregewoud dus. Interesting... ik stap op de gids af om te vragen wanneer de eerstvolgende ' guided tour' gaat plaatsvinden. Hmm...pas over een uur. Dus ik vraag of het ook mogelijk is om deze route zonder gids te wandelen. Yes, yes, no problem, just follow the path. Right, zo moeilijk kan het natuurlijk ook niet zijn zo'n stuk regenwoud midden in de stad. Wat stelt het nou helemaal voor, het is vast niet meer dan een net onderhouden park met wat palmbomen. Ik begin aan de nature-walk door een lange houten loopbrug af te dalen die laag boven de grond tussen de bomen hangt. Niet handig op slippers. Vanaf daar kan ik kiezen uit verschillende route's. De meest spannende dan maar; modderig paadje omhoog slingerend tussen reusachtige bomen door. F***! Het stikt hier van de muggen. Twee minuten later: F*** ik heb zo'n twintig huge bulten op mn armen en benen. Wat doe ik hier ook alweer? Oh ja, bijzonder zeldzame boom- en plantensoorten bewonderen. Ik moet op zn minst geinteresseerd stilstaan bij alle bordjes met uitleg over de zoveelste tropische boomsoort met absurde boomstamvorm. Pfff, nog een half uur Mir, dan heb je de route afgelegd. Dat redt ik heus nog wel. Vijf minuten later ben ik de ontkenningsfase voorbij en geef ik volmondig toe dat het belachelijk heet is en mn ledematen jeuken als een gek. Dan doemt er een bordje op met de volgende tekst: Beware of dangerous species. Gevolgd door pictorgrammen - snakes - scorpions - huge wasps. Dubble*** Twee opties; pad naar boven volgen a la Wambo de jonge Papua of nu de houten trap naar de benedenuitgang afrennen. Run! Hahahahaha, to zover mijn heldenmoed. De bulten jeuken trouwens nog steeds en ze zijn echt drie keer zo groot dan die je in NL krijgt. Gelukkig heeft een kenner mij ervan overtuigd dat je in K.L. geen gele koorts en malaria kunt oplopen. Kan alleen maar in de binnenlanden. Well, na de mislukte jungle experience heb ik me lekker deca per taxi naar de Petronas Towers laten vervoeren. You know, one of the most spectecular James Bond scenes in the world ;). Spectaculair zijn ze wel, twee reuzen van staal (of iig iets metaalachtigs) gebouwd volgens islamitische principes, wat die ook mogen zijn. Zal wel iets met symmetrie en speciale vormen zijn die symbool staat voor religieuze waarden. Ik zal proberen de foto's z.s.m. bij mn weblog te plaatsen. De binnenkant van de torens zijn het walhalla voor shopaholics. k Heb nog nooit zoveel extreme luxe op zo weining vierkante meter gezien! Ik was er niet zo gecharmeerd van, aangezien ik toch het geld niet heb. Lekkere praktische levensinstelling. Helaas waren de kaartjes voor de brug tussen de twee torens in uitverkocht voor die dag.

Zondag 26 november

Genoten van alle reacties op mn blog, thanks! Ik zit hier dan wel heel dapper in mn eentje, maar heb die moed alleen omdat ik weet dat er veel mensen zijn die van me houden. Jullie komen in mn album in het rijtje 'mede mogelijk gemaakt door'.

Ze hebben hier in K.L. een winkelketen '7eleven', kleine winkeltjes waar ze broodjes, chips, koekjes, tijdschriften en zelfs cappucino verkopen. Lekker westers dus. Dat mag ik eigenlijk niet zeggen als antropoloog (je weet wel aanzetten tot polarisering en generalisering), maar dat kan me vrij weinig schelen. In ieder geval vluchtte ik hier rond een uurtje of half elf 's ochtends naar binnen om even wat bekends te zien en te kopen. Tot mijn grote verbazing lagen er saucijzenbroodjes (ik hoop dat dit goed gespeld is Huug). Mijn hele lijf schreeuwde om zo'n broodje en wie ben ik om niet aan mijn instincten toe te geven. Dit wordt echt lekker, dacht ik en nam een hele grote hap. AAAAH! Een wolf in schaapskleren. Misleidende buitenkant met te scherpe chilipepervulling. Nu begrijp ik wat ze met globalisering bedoelen.

Merdeka Square (onafhankelijkheidsplein) en het paleis van sultan Abdul Samad gespot. Het is superwarm en de zon is zo fel hier dat ik amper met mn ogen open kan lopen. Ik denk dat ik maar ga chillen bij de Lake Gardens. Op weg er naartoe hoor ik de roep vanaf de moskee van heel dichtbij. Dat is wel even wat anders dan kerkklokken. Het gezang roept een sfeer bij me op van bedoeien, sultanspaleizen, honderden knielende mannen, heet zand en islamitische mozaiekkunst. Een enigszins geromantiseerd beeld, haha.

Iets verder aan dezelfde weg maak ik kennis met een islamitisch vrouwtje die vanuit haar auto een kolonie apen aan het voeren is. Wanneer ik dichterbij kom spot ik zelfs nog een hagedis van zo'n 30 centimeter. Ben nu al blij met deze dag. Ik krijg wat overrijpe bananen van het vrouwtje om ook de apen te voeren. Het lijkt misschien iets heel simpels, maar het was vertederend om eten uit mn vingers te laten grissen door brutale en schichtige aapjes die je zomaar aan de rand van een parkeerplaats en aan het begin van hun natuurlijke territorium tegenkomt. Na het voeren maak ik pas echt kennis met de vrouw. Ze is 64 en heet Zainon Idris. Ze biedt aan om me een lift te geven naar de ingang van het park waar ik graag heen wil. Ondertussen praatten we wat over mijn reis en over de reizen die zij al gemaakt heeft, over God die ons beschermt en ze vraagt of ik zin heb om met haar te gaan lunchen in de club die bij de ingang van het park staat. Ik stem toe, want ze heeft een beetje mn hart veroverd met haar charmante iele verschijning, snelle handgebaren en haar meisjesachtige glimlach. Bovendien lijkt het me heerlijk om even wat gezelschap te hebben. Binnen twee minuten rijden pikken we een andere blanke vrouw op die ook wel een lift kan gebruiken. Karin (een oostenrijkse vrouw van begin 40) blijkt in K.L. te zijn voor haar werk als oncologe. Ze helpt bij het opstarten van een nieuw ziekenhuis waar onder andere het aantal kankerpatienten in kaart gebracht moet worden. Zij wordt ook uitgenodigd voor de lunch en zo belanden we met zn drieen in een oud engels clubgebouw (for members only, dat zegt wel wat over de sociale status van Zainon I guess). Wat Zainon zelf voor werk doet is me nog steeds niet helemaal duidelijk, "different kinds of social work" kan een heleboel betekenen. We vermaken ons in ieder geval prima tijdens het heerlijke maleisische eten met het uitwisselen van onze reis- en werkervaringen. Halverwege de middag nemen Karin en ik afscheid van Zainon en besluiten om samen het volgelpark door te wandelen. De twee volgende uren verwonderen we ons over de meest bizar gekleurde exotische vogels en maken we foto's bij de 'birds picture place', waar je tamme papagaaien, uilen, beo's enz. kunt vasthouden terwijl er een foto van je wordt gemaakt. Enorm toeristisch, maar wel veel lol!

We gaan precies op tijd (tropische hoosbui) klappermelk drinken ondertussen pratend over de goede en minder goede kanten van het dragen van bhurka's. Is het alleen ok als het een individuele keuze is of ook als het min of meer automatisch wordt overgenomen via de opvoeding. En wat het overheidsbeleid dwingt tot het dragen van een bhurka? Daarop volgt een discussie over de vermeende openheid in de Nederlandse samenleving. Mogen mensen en public alles tegen elkaar zeggen zoals Theo van Gogh deed? Wat neerkomt op en public beledigen van mensen. Gaat het individualistische ideaal zo ver dat iedereen alles tegen elkaar moet kunnen zeggen. Is er een grens aan vrijheid van meningsuiting? Tolerantie is min of meer ene hol begrip geworden. Misschien is liefde voor elkaar meer op zn plaats in een samenleving waar echte zorg, bijna niet meer te vinden is in bijvoorbeeld bejaardentehuizen en gehandicapteninstellingen, vanwege het tekort aan werknemers. Tegelijkertijd lijken veel mensen ingedut te zijn onder het jarenlang leven in comfortabele omstandigheden. De consequentie daarvan is dat mensen door het minste of geringste uit hun evenwicht zijn te brengen. En het is maar de vraag of dat zo'n gezonde en sterke samenleving oplevert. Gewenning aan comfort maakt mensen misschien wel onmachtig in moeilijke omstandigheden. Niet dat ik ondankbaar ben dat ik in Nederland ben opgegroeid onder deze comfortabele omstandigheden. Zeker wel, maar de westerse decadentie geeft mensen een leven vol keuze's waarvcan ze niet weten wat ze ermee moeten. Materialisme verdringt de roep van de ziel naar meer en diepere zekerheden. Well, ik geloof dat dit reisverslag is overgevloeid naar een soort publieke reflectie op het leven in Nederland. Het maakt nogal wat in me los dit ontdekken van nieuwe mensen en andere levensstijlen. Ik laat het toch maar staan denk ik. Dat Zainon en Karin mijn pad kruisten maakte deze dag namelijk wel mn meest interessante en inspirerende tot nu toe. Ben nu beetje moe van anderhalf uur typen, dus mn belevenissen van vandaag (maandag, bezoek aan Batu Caves) sla ik ff over. Moet ook nodig gaan slapen, want vlieg morgenochtend vroeg naar Sydney!!

Alle liefs vanuit K.L.
Mir

Laatste voorbereidingen Tassie

And yet another 43 hours to go. Time flies helemaal niet. Gelukkig vermaak ik mezelf nog een beetje door morgenochtend voor de 9e keer te gaan verhuizen. Ik denk dat ik daarmee wel het PP-record gevestigd heb. De vraag is of dat iets is om trots op te zijn...

Anyway, donderdag 12 a.m. vertrek ik vanaf Schiphol met Malaysian Airlines richting K.L Ik las net in zo'n gelikte reisbrochure (je weet wel, met foto's van parelwitte stranden, azuurblauwe zee en het geheel omlijst door zacht wuivende palmbomen) dat de temperatuur in Maleisie overdag schommelt tussen de 30 en 33 graden (hahaha). Een stuk beter dan hier in Amsterdam met al die gure herfststormen. Ik ben definitely zonaanbidder. De plaatselijke etiquette lijkt niet al te ingewikkeld:

Voeten gelden als onrein (beware of kicking your feet in someone's face ;) ). Om te wijzen naar plaatsen, objecten of personen gebruikt men de duim van de rechterhand met de vier overige vingers naar binnen gevouwen. Het hoofd daarentegen is het reinste deel van het lichaam; aai kinderen nooit over hun hoofd.

Voeten en hoofd hebben dus een laag aaibaarheidsgehalte. Bij deze wordt het informatiegehalte van de brochure in de prullenbak gekieperd. Ik zou persoonlijk veel meer hebben aan tips met betrekking tot irritante taxichauffeurs. Maar ja, er moet ook nog iets zelf uit te vinden zijn natuurlijk. Well, ik denk dat ik mn computer maar es ga ontkoppelen en mn buro uit elkaar schroeven. Nog ff relaxen met Lies & Juud vanavond, morgen verhuizen, s avonds borrelen in Van Buuren (het heilige der heiligen van Phylax) en dan.. I believe I can Fly

Vacance a la France 2006

Vieilham (commune de Hubersent) was een erg leuk klein frans dorpje dat om precies te zijn bestond uit een boerenbedrijf, een stuk of tien koeien, een paar geiten who were desperately in love with judith, een aantal hectares grond met vooral graan, en twee vakantiehuisjes, waarvan een werd bezet door ons (lees: lise, juud, sanne, mart, trijn en mir). Het meeste wat we hebben meegemaakt is prive, maar een paar indrukken wil ik de lezers natuurlijk niet onthouden. Zaterdag 29 juli heb ik elise zwaar ingemaakt met jeux de boules, dit is erg goed te zien op de foto's. Daarna heeft ze mij nog zwaarder ingemaakt, wat iets minder leuk was, helaas is dit niet te zien op de foto's ;) Zondag de Notre Dame de la Mere in Boulogne, maandag torenhoge golven, 'iniministringbikinigefahr' door Sanne omgedoopt tot 'bikinialarm'. Dinsdag storm aan de rotskust, zo hard dat t maar goed was dat we tegenwind hadden, anders waren we allen gesneuveld. Donderdag heerlijke koffie in Boulogne, Mart maakte de sfeer door de ober te bedanken met 'danku', voor de franskundigen onders ons bijzonder hilarisch... Daarna uit eten geweest, Mart sjanste met de ober, toegegeven hij was een schatje. Ze was lekker op dreef die dag in ieder geval. Trijnie en ik moesten perse het spookhuis op de lokale kermis uit proberen. Veel willen we hier niet over vertellen, behalve dat t meer een soort blinddate dan een spookhuis was, hahahaha. Get lost! Nietwaar trijn?!

Voor foto's zie: http://www.mijnalbum.nl/Album=SQNU4CWI
Voor filmpjes zie: hmm daar ben ik nog niet helemaal achter. Zodra ik weet hoe ik die op mn blog kan zetten horen jullie het wel.

Dispuut @ Antwerpen

Een maand geleden ben ik met mn dispuut een weekend naar Antwerpen geweest, erg relaxed!
Ik heb er aardig wat foto's gemaakt, hier alvast een voorproefje. Voor de liefhebbers: de andere 120 foto's :) kun je bekijken op de onderstaande website.

http://www.flickr.com/photos/89161608@N00/sets/72157594177960393

Nieuw blog! Update Mir @ A'dam

Aangezien mijn vorige blog op duistere wijze onbruikbaar is geworden voor mij, heb ik besloten een nieuw blog aan te maken. Gelukkig is er weinig nuttige en interessante info verloren gegaan, de reden daarvoor zal ik achterwege laten. In ieder geval zal ik vanaf nu veel gebruik gaan maken van mn blog om alvast een beetje te wennen aan het idee dat dit mijn wekelijkse uitwisselingsmedium gaat worden in Tassie vanaf eind november.

Well, for now...morgen ga ik op vakantie met vijf andere meiden uit Amsterdam, vive la France, vive la Normandie! Rose a la place et six croissant s'il vous plait. Heb net al 2,5 uur lang de gebruiksaanwijzing van mijn nieuwe digicam bestudeert zodat ik nu bijna alle technische hoogstandjes kan gaan toepassen. Zometeen nog ff food&drinks inslaan voor onderweg, tas inpakken en dan de rest van de dag door het huis stuiteren omdat ik teveel zin heb om weg te gaan. Overigens begon mijn vorige blog met een update van mijn bezigheden en behuizing. Laat ik daar nou een, poging tot, traditie van maken (traditie is tenslotte iets dat mensen zelf maken, geheel tegen de vastgeroeste ideeen van niet-antropologen in ;)). Maar de update is als volgt: Ik woon sinds vier weken in mijn achtste huis in Amsterdam. Eindelijk met tuin! Nou ja tuin ... wildernis is een betere omschrijving. Het belangrijkste is dat we er een oude bank hebben neergezet zodat we onder het genot van een wijntje/roseetje onder de sterrenhemel kunnen bivakkeren. Het huisje staat aan de Willem de Zwijgerlaan en wordt bewoond door M&M. Wie dat een te geheimzinnige omschrijving vindt moet maar eens langskomen. Misschien dat ik nog eens een fotoreportage maak van al mijn (gevoelsmatig, niet zakelijk) huizen in Amsterdam. Overigens, dit huis is ook weer een tijdelijk projectje (tot eind november) en dan zit ik voor bijna vier maanden in Tassie. Nog even hard werken om mn ticket terug te betalen en dus wordt de komende driekwart jaar gevuld met werken en reizen. Niet dat ik al Master in de antropologie ben, na mn overwintering kom ik terug om mn bachelor antropologie af te ronden en dan nog een masterjaar. Misschien wordt dat wel een master Asiastudies ipv een master social & cultural anthropology. Hmm, nu eerst maar eens terug naar vandaag, boodschappen doen en een brief posten.