The quick death of a most beloved phone & other daily occupations

(Tamar River)

Tijd is echt een vreemde constructie in ons denken. Wanneer je veel onderneemt, dagenlang gevuld zijn met het struinen door een wereldstad, lijkt de tijd te vliegen zonder dat je haar kunt vangen en wanneer je je min of meer voor twee weken settled lijken de uren een dikke stroop waar je moeizaam doorheen waadt. Wat een heerlijke dramatische zin om mee te beginnen. Love it, like it, dispise it or do not have an opinion of it at all, It’ll be there anyway (idd Trijnie, ik ben ‘Emma’ van Jane Austen aan het lezen & I love it!).

Na twee weken radiostilte ben ik er weer om jullie te vermaken met mijn spannende Down-under avonturen. Wie Bert (mijn grote broer) kent en wie ons samen kent (papa en mama for sure!) die weet wat voor soort verhaal ze nu kunnen verwachten. Meestal eindigen onze ‘wannabe worldtravelers, stoere mountainbikers en ervaren rotsbeklimmersavonturen’ in een soort ‘van de wal in de slootavontuur’. Wat dat betreft is er weinig verandert sinds we klein waren en alles deden wat niet mocht: van vuurtje stoken op het tapijt van paps & mams, tot het beklimmen van 4 verdiepingen hoge scholen en het bevaren van een mysterieus amazonegebied op ons ingenieuze vlot. Door papa’s zintuigen werd dit laatste voorval iets anders geinterpreteerd: proberen een vieze stinkende moerassloot van 20 vierkante meter over te steken op een vermolmde oude deur. Tsja, het is maar net hoe je het bekijkt of ruikt ;). De onttovering die heeft plaatsgevonden tijdens de verlichting en de opkomst van de rationele mens is naar mijn mening ook niets iets om na te streven. Anyway…een van mijn eerste avonden hier in Tassie besloten we om de Cataract Gorge te bewonderen. De Gorge is een gebied van een paar kilometer lang waar een rivier door een woest rotsachtig ravijn stroomt. De perfecte plaats voor een avontuur! Wij daalden af naar de Suspension Bridge (een houten schommelende hangbrug over het ravijn). Voor het eerst gezeten op een mountainbike en completely at ease besloot ik dat ik prima naar beneden kon crossen. Ik zag het al helemaal voor me: stoere en handige Mirjam op een stuiterende crossfiets een stijle half-weg half-trap af. Well...het stuiterende deel klopt in ieder geval met de werkelijkheid. Toch maar gezond verstand en de rest lopen. Bert dacht dat het wel handig was om de mountainbikes mee naar beneden te nemen, er waren geen fietssloten en ze konden dus eventueel gestolen worden (nee mensen, t is hier geen Amsterdam dus we hadden ze beter bovenaan kunnen laten staan). Naar beneden was enigszins oncomfortabel, naar boven was ronduit onhandig met een mountainbike. Het pad naar de brug was een tientallen meters stijl naar beneden uitgesleten en uitgehakt pad. Bestaande uit half treden en half zand. Met de mountainbikes op onze schouders voor zover je die dingen normaal op je schouders kunt leggen (haha) hebben we onszelf onder veel gezucht en gesteun weer naar boven gezwoegd. Elke tien treden flikkerden de fietsen weer van onze schouders en Bert kon zijn hond niet in bedwang houden. Jammer dat we dat niet hebben gefilmd. Na deze vernedering zou je denken dat we (of in ieder geval ik) wijzer zouden zijn geworden…maar nee.

Een paar avonden later besluiten we (na het lezen van een stuk of wat fotomagazines) dat het mooiste licht om foto’s te maken for sure bij zonsop- of ondergang is. Tijd om te proberen wat spectaculaire shots te maken. En niets is zo belangrijk als goed voorbereid een ravijn in wandelen wanneer je goede foto’s wilt maken…toch? In ieder geval vond ik mijn spiksplinternieuwe mobiele telefoon onmisbaar; je weet maar nooit wie er belt als je jezelf op de rotsen in vreemde bochten wringt om vooral die ene mooie shot te maken. Well, daar gingen we dan. Camera’s en mobiele telefoon binnen handbereik (water vergeten mee te nemen…) op weg naar de niet-paden van dit ravijn. De mooiste pics worden tenslotte niet gemaakt vanaf de geijkte uitkijkpunten, maar door jezelf in de scene te plaatsen ;) (echt leerzaam die magazines..). Nadat we de oevers van de ene helft van de rivier hadden beklommen werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. De rivier oversteken zonder nat te worden. Wonderbaarlijk genoeg lukte ons dat en om het uitzicht te vieren leek het me gepast om een foto te maken van deze overwinning. Met een stem waarin de glorie van deze overwinning doorklonk riep ik Bert om zich bevallig te poseren op een van de rotsen, terwijl ik ondertussen zonder te kijken met een vloeiende en van ervaring getuigende beweging mijn camera uit mn tas haalde. Ik hoor iets op de rotsen vallen. Met een ‘oh sjjjiiit wat nu weer gezicht’ kijk ik naar de rots waarop ik sta en zie nog net mijn 24 uur jonge geliefde mobieltje met een tergend langzame maar onvermijdelijke val in de rivier glijden. “Oh **** (erg lelijk woord)! Mijn telefoon is in het water aan het vallen!!!” roep ik compleet overbodig. Ik probeer het ding uit het water te vissen, maar ik kan er niet bij. Hulp van grotere broer nodig. Maar zelfs als ik Bert aan zijn enkels vasthoud terwijl hij gevaarlijk balancerend zijn leven riskeert om mijn telefoon van de verdrinkingsdood te redden en ik de slappe lach krijg, lukt het ons niet om het ding te bemachtigen. Er zit nog maar een ding op; een frisse duik in het water… gelukkig is Bert zo galant om dit deel op zich te nemen. Even later ligt mijn rood-metallic foontje zielig op de kant. “Wie weet redt hij het nog wel als we hem uit elkaar halen en een dag laten drogen.” Ik ben niet voor niets een rasoptimist ;). Tot mijn grote spijt moet ik meedelen dat na herhaaldelijke EHBO-pogingen mijn telefoon slechts 24 uur heeft geleefd. Inderdaad niet echt lang. Je vraagt je dan toch af wat zo’n kortstondig leven nou voor zin heeft. 99 dollar en 24 uur geleefd, bijzonder geliefd dat wel. Om de pijn wat te verzachten heb ik een paar dagen later een vervanger gekocht; blue-metallic om het lot niet al teveel te verzoeken en met hetzelfde nummer ‘in loving memory’.




(the death of a phone)

(Cataract Gorge)

Ik weet dat jullie zitten te wachten tot er weer zo’n een echt backpackersavontuur voorbij komt vergezeld van spectaculaire pics, maar dan moeten jullie nog ff tot na oud & nieuw wachten. Komende week ga ik namelijk een week langs de oostkust naar het zuiden trekken samen met een aantal familieleden van m’n schoonzusje. Heerlijk comfi in een aircoauto naar Wineglassbay en Port Arthur. Met oud & nieuw zit ik ergens in de middle of nowhere aan de rand van het grootste wereldnatuurerfgoedgebied (is dat een woord..?) van Tasmania, qua oppervlakte ongeveer zo groot als nederland… hmm, dat is dus niet echt specifieke informatie. ff Kijken of ik het op de kaart kan vinden. Oui, het gedeelte waar wij heengaan heet Mount Field National Park en ligt ten noord-westen van Hobart. www.earth.google.com

Niet dat ik in de afgelopen twee weken niks heb gedaan qua sightseeing natuurlijk. ‘k Heb onder andere twee dagtochten door de Cataract Gorge gemaakt en afgelopen vrijdag ben ik samen met Bert naar de Liffey Falls geweest. We waren een beetje bang dat er helemaal geen Liffey Fall zou zijn omdat het hier al wekenlang niet heeft geregend. Gelukkig was dat niet het geval, alhoewel de watervallen nu in plaats van majestueus meer lieflijk waren. Ondanks dat was het een van de mooiste landschappen die ik hier tot nu toe heb gezien! De Falls zijn ergens diep verborgen in een woud in de altijd groene (behalve nu) heuvels. In plaats van het groenste land ter wereld is het hier nu overal geel van de droogte en woekeren er op verschillende plaatsen ernstige bosbranden! De tocht ernaartoe was alleen al de moeite waard. Om maar niet te spreken over de terugtocht toen ik voor het eerst in mn leven rijles heb gehad in een australische fourwheeldrive! Ik moet zeggen dat ik er erg goed uitzie achter het stuur ;), maar ja ik vrees dat mijn geld wel meer dan op is als ik terugkom in NL, dus dat rijbewijs wordt het nog ff niet.

(Liffey Falls & Fourwheel drive)

Het is nog een paar dagen te vroeg maar ondanks dat: Lieve mensen, alvast een hele fijne kerst gewenst. Voor degenen die houden van deze feestdagen, geniet ervan! Voor de mensen die eigenlijk liever geen feestdagen zouden hebben omdat ze zich eenzaam voelen, geliefden missen of wat voor reden dan ook: succes en een dikke knuffel!

Liefs,
Mirjam

Sydney meetings 2

The Sydneystory continues...

Woensdag 29 november

SandSandwiches op Bondi Beach, een van de witte stranden aan een azuurblauwe zee. Well, reisbrochures maken dus niet alleen maar gebruik van foto's die later zichtbedrog blijken te zijn. Ik heb geprobeerd te zwemmen, maar er was een gevaarlijk sterke stroming en de golven waren te krachtig om iets tegenin te brengen. Het waaide loeihard, de vliegende meeuwen die zich boven zee waagden aan een strijd tegen de elementen werden teruggeblazen naar het vaste land. En ook ik werd door de golven uitgespuugd op het strand alsof ze wilden zeggen: "Wie denk je wel niet dat je bent dat je je in ons midden durft te begeven.." Lazy luieren op het strand was er dus niet echt bij vandaag. Ben wel lekker uitgewaaid en de klamme hitte van KL is van me afgespoeld en de drukte van de stad is even vergeten. 's Avonds ben ik samen met Rebecca (een van mn roommates) en de rest van haar vriendengroep meegegaan naar een hostel in King's Cross (de rosse buurt van Sydney) waar Nico en Fabian, de franse delegatie, ons een geweldig diner beloofden. Min of meer een alternatieve eetgroep op woensdagavond. Of misschien ISMS ipv ISMA. Rebecca, Sabine und ihre schwester aus Deutschland, Roberto di Italia, Nico, Sebastian & Fabian au France, Ritchie aus Deutschland, Jen au France, Henriette en Mirjam uit Nederland. Jep, definitely ISMS. Rond 23.00 kregen we finally waar we uren naar verlangd hadden. Ik weet dat het in Frankrijk gewoonte is om later te dineren dan in Nederland, maar 23.00 was wel achterlijk laat, dan maar uitgemaakt worden voor cultuurbarbaar... Eerlijkheidshalve zal ik erbij vertellen dat de oven bezet werd gehouden voor een uur en dat het uiteindelijke resultaat bijzonder goed naar binnen te werken was. Kan me niet meer herinneren hoe het gerecht heet. De Franse taal is mooi, maar t gaat bij mn ene oor in en het andere oor uit. Met een van de weinige zinnen die ik kan uitspreken kan ik misschien een kamer boeken, maar ja daar heb je weinig aan als je niet in Frankrijk bent.

Donderdag 30 november

Sightseeing (uit te spreken met een australisch accent) today. Eerst half Chinatown leeggekocht ten behoeve van al mn vrienden en familie (ik hoop echt dat ik niemand vergeten ben, anders: ik hou echt van jullie allemaal). Dat is dus niet handig om dat aan het begin van de dag te doen als je nog van plan bent om een paar uur door het havengebied van Sydney te sjouwen. Nou ja, handig of niet ik ben te eager om de stad te verkennen en dus sleep ik een plastic tas vol kadootjes mee naar de Chinese Garden of Friendship in Darling Harbour.

Deze tuin is in 1988 door de Chinese provincie Guangdong kado gegeven aan Sydney in het kader van de Bicentennial festiviteiten. Het is een prachtige ommuurde tuin die is opgebouwd uit bamboebos, watervallen, symbolische rotsformaties in koele vijvers die bedekt worden door Lotusbloemen. Versteende verhalen en geurende bloesembomen. Na mijn materialistische gifthunt brengt een lome wandeling door deze tuin me geestelijk weer in evenwicht. Het bamboebos zet me aan het denken. Ik zie namen en tekens in de bamboestokken gekerft staan. Sommige dingen zijn overal ter wereld hetzelfde. Zoals het willen vereeuwigen van een naam, een relatie. Het voortbestaan van een leven door middel van een simpele inkerving. Mijn wandeling gaat verder via Circular Quai, naar de Harbour Bridge en het Opera House. Aan het eind van de middag verdwijnt de zon achter een lichte bewolking en steekt er een frisse wind op. Mn badqualityslippers van de H&M zijn kapot en mn voeten doen pijn. Tijd om terug te gaan naar het hostel dus. Mn fotoverslaving heeft zn buik in ieder geval rond gegeten.

Vrijdag 1, zaterdag 2 & zondag 3 december

Another lazy day gehad vrijdag. Voel me niet helemaal lekker en hang beetje bij het hostel rond samen met Rebecca. Wasdag vandaag. In de namiddag naar het strand met Henriette en Rebecca en 's avonds mn famous pastasalade voor mn roommate gemaakt. Zaterdag ziek. Bad case of buikgriep komt opzetten en ik hang weer bij het hostel rond. Ik meet twee Italiaanse jongens, Matteo en Alvise, die ook een lazy day hebben ingelast. Matteo verdwijnt naar de locale Glebe Library om zichzelf Engels aan te leren. Na een nadere kennismaking met Alvise (24-jarig grafisch ontwerper) waarin hij opschept over Verona en ik over Amsterdam vraag ik min of meer voor de grap: "What about the story of the Godfather, is that actually true?" Er ontstaat een interessant gesprek over de politieke situatie in Italie. Alvise legt uit dat vooral het zuiden van Italie te maken heeft met georganiseerde misdaad. In iedere regio wordt deze georganiseerde misdaad anders benoemd en alleen op Sicilie heeft het de naam Maffia. Mijn eerste les in Italiaanse geschiedenis. Ik vraag me af waarom alleen het zuiden van Italie te maken heeft met deze georganiseerde misdaad. Les 2: Noord- en ZuidItalie waren qua economie elkaars opponenten. Het rijke Noorden en het arme zuiden. De Spaanse overheersing had het zuiden van Italie nog in zijn greep terwijl het Noorden al vrij was. Het zuiden kwam in opstand tegen deze overheersing en een in familieverband georganiseerd verzet ontstond. Dit verzet kwam tot uiting in een eigen verborgen leiderschap en een soort schaduweconomie. Deze georganiseerde misdaad ontstond vanwege de armoede in het gebied in combinatie met het verzet tegen de overheersende buitenlandse macht. Na de Spaanse overheersing bleven de twee delen van Italie economisch gezien verdeeld in arm en rijk en de georganiseerde misdaad bleef voortbestaan evenals de bevochten machtsverhoudingen buiten de officieel gekozen regering om. Italie is corrupt vanwege deze schaduweconomie waarin politieke en economische macht bevochten wordt in verschillende regio's en tussen verschillende families. Alvise bevestigt dat het verhaal van de Godfather nog steeds een realistische weergave is van de manipulatie die plaatsvind in met name de zuidelijke regionen van Italie. Het is ontzettend moeilijk om hier wat aan te doen. Waarschijnlijk deels omdat er voor veel mensen teveel belangen op het spel staan om er wat aan te doen. Deels omdat deze georganiseerde misdaad waarin schaduwpolitiek en economie floreren gewoon een andere manier is om macht te verdelen. Dat is niet makkelijk te hervormen. De sociale, economische en politieke normen en patronen die gegroeid zijn uit deze georganiseerde misdaad zijn te complex en teveel verweven met het leven van alledag om daar zomaar verandering in aan te brengen. Well, mijn geschiedenis van dit deel van Europa heeft in ieder geval een grondige update ondergaan. Na deze geschiedenisles ontstaat er een ijzingwekkend spannende "connect four" competitie tussen Verona en Amsterdam waarin ik Amsterdam gruwelijk te schande maak door met ongeveer 21-6 te verliezen. Ja, ik schaam me diep. Zondag was ik nog steeds ziek (daar ging mn sightseeing Sydney, gelukkig was het niet zo heel mooi weer) en hebben Alvise en ik onze competitie voortgezet. Once again I did not honour our beautiful Venice of the North. Matteo en Alvise hebben spaghetti pommodore voor me gemaakt en me erg hard uitgelachen toen ik mn spaghetti fatsoenlijk naar binnen probeerde te werken. Ik denk dat mn halve gezicht oranje was, maar het was wel lekker en ook erg lief van ze dat ze voor me kookten. Ondanks dat ik twee dagen ziek ben geweest heb ik me dus prima vermaakt, dat is het voordeel van een backpackershostel.

Well, nu hebben jullie wel weer even genoeg om te lezen denk ik zo. Goeie genade wat een lap tekst. Nou ja, k hoop dat jullie genieten van mn avonturen van de afgelopen week.

big hug, Mirjam

Foto's

Hello again,

k ben inmiddels in Tassie aangekomen. Na twee dagen regen en wind is het nu zalig zomerweer. Ben aardig moe van alle indrukken en ontmoetingen van de afgelopen tien dagen. Bovendien ben ik zaterdag en zondag ziek geweest (bad case of buikgriep), gelukkig lijkt alles in mn lichaam het nu weer normaal te doen. 'k heb mn foto's op de laptop gezet. k Zal jullie alvast een voorproefje geven van Sydney en dan komt de uitgebreide update morgen op mn blog.

Linksonder het backpackershostel, rechts Sydney Opera House, daaronder de Harbour Bridge en de laatste foto is een een deel van de harbour by night (obviously). Enjoy!

Sydney meetings 1

Well, t heeft ff geduurd, maar daar ben ik weer. Nou ja, eigenlijk nog niet eens een week. Voor mij lijkt het veel langer. Door alle nieuwe ervaringen lijkt het alsof ik hier al weken ben.
Sydney staat tot nu toe vooral inhet teken van nieuwe mensen ontmoeten. Op dinsdagavond kwam ik aan in het Backpackers hostel en 's morgens nodigde Rebecca (duits) me uit om met haar en een aantal vrienden van haar naar Bondi Beach te gaan. Uberrelaxed dacht ik...well de mensen waren leuk, maar t waaide loeihard dus t was verre van comfortabel om op een van de mooiste stranden van Sydney te picknicken. SandSandwiches are actually very not eatable. Idd, mijn engels heeft zich al aardig improved sinds ik hier ben, hahaha. t Gaat me wel aardig af, maar aan het eind van de dag wanneer ik moe ben lijkt mijn complete taalvermogen te verdwijnen in het donker van de nacht. Gelukkig is dat niet alleen bij mij het geval, de italianos en fransen spreken vaak erg gebrekkig engels wat af en toe tot hilarische miscommunicatie leidt.

Hmm, de huge update die ik wilde maken op mn weblog gaat nog even iets langer duren peeps. Ik ben namelijk eigenlijk onderweg naar de supermarkt om boodschappen te doen voor t avondeten, samen met mn roommate Rebecca. Das het relaxte van een backpackershostel, je kunt er je eigen maaltje koken, wat veel backpackers ook doen; rond 1900 is het razend druk in de keuken en zweeft er een vreemde global mix van geuren door het gebouw. I really have to go now...voor de mensen die willen weten hoe mijn sydney saturdaynight eruit ziet: boodschappen, koken in het hostel en chillen met Rebecca en twee Italianos op het terras van het hostel. Als het niet regent tenminste...want dat doet het al de halve dag hier...grrr. Onze beleveniswerelden liggen wat dat betreft nu dus niet zover uit elkaar. Tot later, hoop morgen een echte update te maken!

kus,
Mirjam