J'aime Paris

Of ik druk ben? Oui. Maar om te voorkomen dat ik een een of andere nervous breakdown zou krijgen, besloot ik om afgelopen weekend naar Parijs te gaan. Gratis. Oui, dat kan tegenwoordig nog. Kwestie van goed netwerken. Of beter gezegd, zorgen dat je vrienden goed terechtkomen. In dit geval Gerda. Auto waarmee ze zoveel duizenden kilometers per jaar op kosten van de zaak kan rijden (veeeeeeeel weekendjes weg), en hotelbonnen waarmee je gratis en voor niets in een dik luxe hotel naast het Louvre kunt parasiteren. Nous avons (eigenlijk moet dit natuurlijk verleden tijd zijn, maar bij gebrek aan voldoende kennis van de franse taal...) une hotel avec bain, sauna, hammam, piscine, kingsize bed, et charmante mannen die alles voor ons sjouwden ;). Tres, tres bon!

Niet dat zo'n weekendje echt rustgevend is, 03.00 vrijdagochtend weg om maar voor de filestroop van Samedi Noir uit te zijn. Dat is gelukt... vervolgens waren we ff vergeten dat 14 juli een nationale feestdag is in Frankrijk... alles rond het Louvre hermetisch afgesloten voor auto's en voetgangers. Gelukkig zijn dat soort tegenslagen ons wel toevertrouwd, of beter gezegd, ze wekken onze lust tot avontuur op. Ergens in de wirwar van Gendarmerie zijn wij de zwaar bewaakte grenzen overgestoken (Non, je ne parle pas francais, tu parlez anglais? Non? Bon!) en op een waardige manier ons hotel binnen geschreden. Waar we erachter kwamen dat we een 2 persoons kamer met zn 3en moesten delen (Gerda dr broertje was ook nog mee) wat natuurlijk ten strengste verboden is. Daar hebben de managers ons zo'n 4 keer aan herinnerd, waarop wij heel braaf het broertje naar buiten hebben gestuurd om hem vervolgens 's avonds een half uur voor ons uit het hotel in te sturen gewapend met de sleutel van de hotelkamer met instructies hoe hij zo snel doch zelfverzekerd mogelijk van de buitendeur naar de lift kon komen. Vive la victoire du Hollandaises ;).


Quatorze Juillet; militaire parade inclusief vliegshow boven le Jardin des Tuileries. Best indrukwekkend al die zware bommenwerpers. Maar ben toch blij dat 't slechts een show was...

's Middags heerlijk geslapen naast de Eiffeltoren terwijl ze ondertussen de muziek installaties voor het avond concert aan het testen waren. Als je maar moe genoeg bent slaap je overal doorheen...

Mais, j'aime Paris. De oude, door het weer aangetaste beelden, de kastanjebomen langs de Seine, de 20 spoorlijnen bij Gare du Nord, de trappen bij de Sacre Coeur, le Jardin des Tuileries waar kermisattracties opeens stijlvol en romantisch zijn en de vredige rust van cimetiere Montmartre waar o.a. Hector Berlioz, Ampere en Alexandre Dumas begraven liggen en waar graven niet zomaar graven zijn, maar miniatuur kathedralen.

Illegalenjacht in Amsterdam ZuidOost?

Geachte heer, mevrouw, Allereerst onze excuses voor het verstoren van uw feest. De politie Amsterdam-Amstelland controleert vandaag de bezoekers van deze horecagelegenheid. We hebben juist deze plek uitgekozen, omdat uit onderzoek blijkt dat dit cafe een verzamelplaats is voor personen die illegaal in Nederland verblijven en zich tevens met diverse vormen van criminaliteit bezighouden. Voor deze controle vragen wij van iedereen een identiteitsbewijs. In het belang van de veiligheid zullen wij een deel van de bezoekers fouilleren.

Zorg voor burgers en veiligheid zijn zeer belangrijke punten voor de politie Amsterdam-Amstelland. Op dit moment bereiken ons veel signalen over onveiligheid in Amsterdam Zuid-Oost. Met deze actie dragen wij bij aan het verbeteren van de veiligheid in deze wijk.

Nogmaals onze excuses voor het ongemak dat onze actie vanavond heeft veroorzaakt. We danken u hartelijk voor uw medewerking en begrip.

Aldus de folder die de politie naar eigen zeggen heeft uitgedeeld bij de inval op vrijdagavond 15 juli in Cafe Het Vervolg. Aanleiding voor deze grootscheepse inval, waarbij met veel machtsvertoon (lees: 80 agenten) 111 West-Afrikanen werden opgepakt, was de internetfraude 419 waar de politie al jaren vat op probeert te krijgen.

Volgens een aantal demonstranten die aanwezig waren op de vergadering van de Commissie AZ,( in vergadering bijeen op donderdag 21 juni v.a. 13.30 in de Boekmanzaal, Stopera), zijn dit echter niet de folders die zijn uitgedeeld bij het feest waar zij ook aanwezig waren. Nu is dat op dit moment wat moeilijk te bewijzen. Wat wel aantoonbaar is is dat de politie zich niet heeft gehouden aan de procedures die zij in de folder hebben opgetekend. Meerdere mensen hebben geconstateerd dat blanke Nederlanders tijdens de inval door de politie direct zijn vrijgelaten terwijl 'gekleurde' mensen wel werden gecontroleerd op geldige legitimatie en zelfs onterecht een aantal uur hebben vastgezeten of in de handboeien zijn geslagen. Deze selectiviteit werd als racistisch en respectloos ervaren. Tijdens een van de korte pauze's heb ik een aantal vragen kunnen stellen aan enkele emotionele demonstranten uit zuidoost die de inval op vrijdag 15 juni hadden meegemaakt. Hieronder een korte impressie (M=Mirjam, R=Respondent).

M. Wat vind je ervan dat dit gebeurd is?

R1. Ik woon achttien jaar hier en ik heb nog nooit zoiets gehoord! Ik ben in veel andere landen geweest, ik heb deze dingen nooit gehoord of gezien!
M. Wat vind je ervan dat de politie het op deze manier aanpakt?
R1. Ik weet niet wat de boodschap is die ze wilden maken, maar ze hebben het erg slecht gedaan!

M. Voel je je gediscrimineert?
R2. Discrimineert? Het is erger dan dat! Het is gewoon eh... Het is dieper dan dat. Het is gewoon geen respect! Ze hebben gewoon geen respect voor andere mensen. Ze hebben geen respect voor ons! Ik heb het gevoel dat die mensen mij hier nu vertellen dat dit is niet mijn huis! Je hoort gewoon niet thuis! Dat is andere woorden voor wat ze zeggen. Dat gevoel krijg ik.

M. Why are you protesting here?
R3. The reason for this protest is if they are looking for criminals and arrest a criminal we are not protesting! But the process is wrong! So we are not here because of the criminal activities. they know where to get them. They can get them anywhere! But we were having a concert. Everybody is not a killer. In this country there is criminals too. Every country has the same. But we are not criminals! All this people here are not criminals! They shouldn't make it look like we are criminals.

R5. I am one of the organizers of the concert. And I want to say that the manner and what they came for is... they gave us flyers and the flyer that they give here (zie bovenstaande tekst) are not the one that they came with!
M. It's a different one?
R5. Yeah! It's not the same! I want to tell you something. My woman is Dutch. She did come with a friend. When we were held like criminals, they even putted on handcuffs! and we told them we didn't come for problems. We came for the concert. When she came out she wanted to leave, she was with a black lady - her friend - and they stopped the black lady and searched her. And she asked the policeman: "Why don't you search me?"
M. And what happened?
R5. The policeman told her to go away; 'Are you not happy? Go out. What are you doing here?'
M. That is striking...

Wat deze grootscheepse politie actie zo dubieus maakt zit em natuurlijk niet in de aanleiding, de bestrijding van criminaliteit. Het probleem ligt met name bij de middelen die zijn aangewend om deze specifieke internetfraude te bestrijden. De politie heeft de vreemdelingentitel gebruikt of misbruikt om een langdurig traject van zware internetfraude aan te pakken. En zoals mevrouw Sargentini van Groen Links terecht aan de kaak stelde in het debat: Als de politie op zoek is naar criminele illegalen, maakt ze dan gebruik van methoden om illegalen of om criminelen op te sporen? Het lijkt erop dat de verleiding te groot was en de politie ervoor heeft gekozen om een juridisch langdurig onderzoekstraject bewust te verkorten. Met als bijgevolg (how convenient) dat er nu tientallen illegalen (niet onder verdenking van internetfraude, maar op basis van hun illegale status) in het uitzetcentrum in Schiphol worden vastgehouden en die op korte termijn zullen worden uitgezet.

Het debat tussen de verschillende raadsleden en de burgemeester ging er scherp aan toe. Een aantal quotes...

Burgemeester Cohen over de flyer:

In de tweede plaats, de flyer waar de heer Schonfeld het net ook over had, als daarbij de indruk gewekt zou zijn dat de politie op zoek is naar illegalen dan is dat verkeerd. Dan betekent dat ook dat die tekst niet goed is. Dat vind ik niet alleen, dat vind de politie ook. Want wij vinden allemaal, en dat is niet nieuw, dat was zo, dat is zo en dat zal in de toekomst ook zo zijn, dat wij niet gaan jagen op illegalen. En in deze kwestie ging het om de aanpak van criminele illegalen.

Mevrouw Sargentini van Groen Links midden in haar betoog:

Als we gaan optellen en aftrekken worden er tien mensen strafrechtelijk vervolgd en dat zijn ook tien mensen die we moeten vervolgen. Ik ga ook niets afdoen aan het feit dat er wat moet gebeuren met internetfraude, prostitutie, mensenhandel en al die dingen waar ik me ook hard voor maak, maar er zijn zeker 34 mensen die we dan 'collateral damage' moeten noemen. Ik zou toch graag willen weten wat daarmee gaat gebeuren.

Wanneer de heer van de Burg (woordvoerder van de VVD) de heer Manuel (woordvoerder van D66) aanvalt op het feit dat hij het woord 'razzia' in de mond heeft genomen in het nieuws van AT5, reageert de heer Manuel:

Ik wil best een ander woord gebruiken. Politionele bedrijfsjacht; u kunt het opzoeken in de Dikke van Dale.

Maak mij niet wijs dat de politie niet van tevoren heel bewust is geweest van het feit dat er naast de minimale hoeveelheid internetfraudeurs die er eventueel op dat feest aanwezig zouden kunnen zijn, er een uitermate grote kans bestond om een groep van illegale mensen aan te houden en omdat het nu eenmaal niet wettelijk mogelijk is om aan deze illegaliteit voorbij te gaan, deze mensen dus gearresteerd en uitgezet worden. En dat terwijl er vorig jaar oktober door de gemeente Amsterdam is afgesproken dat deze stad geen deel wilde uitmaken van de jacht op illegalen...


Voor meer info & opinies:
www.at5.nl
(nieuws - gemist: op 16, 17, 18, 21 juni - zijn er in het at5 nieuws items geweest m.b.t. de grootscheepse politie in zuidoost)
http://www.parool.nl/nieuws/2007/JUN/21/p1.html
http://www.parool.nl/nieuws/2007/JUN/22/ams2.html

There and back again: plonsje in Amsterdam

Een vast huisje in stadsdeel centrum (Oh happy day!), mn oude en nog steeds erg leuke bijbaan op Veerkracht terug (vanaf half augustus zelfs voor 3 dagen), 1 keer in de twee weken koken voor Kuria (www.kuria.nl), 1 keer in de maand zingen in de Stadshartkerk (www.stadshartkerk.nl) met band (more happy days), 1 deelvak afgerond, een paper van 5000 woorden een onderzoeksverslag van 40 pagina's een stuk of wat open interviews en participerende observaties te gaan. Deadline: 2 en 6 juli. Verbazingwekkend hoe in twee maanden tijd het leven in Amsterdam mij weer kan opslokken, of mss beter... hoe ik daar weer zo lekker a la Mirjam ben ingedoken. "Amsterdam here I come, wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, duik, plons" En daar houdt het overigens nog niet mee op. Plannen genoeg voor komende zomer, nadat ik mijn verslagen, papers e.d. heb afgerond - idd wat een verantwoordelijkheidsgevoel. Anyweezz, het wordt tijd om carrière te gaan maken op media gebied. Radio Plancius en De Groene Expositie Muur worden twee interessante zomerprojectjes waar jullie ongetwijfeld nog meer over gaan horen, als het aan mij ligt tenminste. Kortom, ik vermaak me alweer prima. Alhoewel het best raar is om weer over te gaan tot de orde van de dag na 4 maanden de andere kant van de wereld te hebben ontdekt. En helemaal bizar was dat ik afgelopen maandag een smsje kreeg van Matteo & Alvise (remember the Spaghettikings from Glebe Village Backpackers in Sydney..) dat ze in Amsterdam waren. Reünie en feest van herkenning in mijn stad! Lekker biertjes gedronken bij Poco Loco op de Nieuwmarkt, Mia (Deens) ontmoet die op de bonnefooi was meegegaan met de Italianos. Ze bleken geen hostel te hebben geboekt, hadden al een nacht in een te kleine auto geslapen en drie dagen niet gedoucht. Tsja, wat kun je dan nog meer doen dan ze uitnodigen in je eigen vaste huisje met warme douche. Aldus geschiedde. Mijn wereldreis opeens midden in mn woonkamer. Backpackersvrienden who come to visit you - I love them!


De verleiding was dinsdagochtend bijzonder groot om mn backpack te pakken, alles hier te laten voor wat het was en lekker mee te gaan touren door de rest van Europa. Maar ja, het verstand zegt soms dingen die het hart niet begrijpt en andersom. Geen vrijbuitersleven voor mij dus de komende weken. Hard werken en ondertussen genieten van mn huis, mn vrienden, het weer, de terrasjes, vooral brouwerij 't IJ (http://www.brouwerijhetij.nl) wat bij mij op de hoek van de straat zit. Bert, ik weet dat jij nu zit met je neus in de lucht zit te snuiven daar in je nieuwe huis in Launceston. Amsterdams IJbier - the best!

Volgende keer: foto's van mn huis. Wisten jullie al dat ik in een monumentaal pand woon?! Meer dan 100 jaar oud, wel gerenoveerd, maar met originele elementen daargelaten. Zoals de 5 klassieke deurposten in mijn appartement. De rest is gewoon nieuw op zn Vedders, en dat zegt dan waarschijnlijk wel weer genoeg voor (ex) plancianen ;).

Half twaalf... tijd om vijf artikelen te gaan lezen inclusief een preek van Tim Keller, bloed te gaan geven bij de Bloedbank en geen studieontwijkend gedrag meer te vertonen.

Ciao belli!

Of cruises, cultural analysis and conquering a mountain

25 januari - 1 februari: Hobart & the Southern Hemisphere

Na een week recovery van Sydney bij mn broer en schoonzusje, besluit ik Tassie verder te gaan verkennen. Donderdag 25 januari neem ik de bus naar Hobart en check mezelf in bij Central City Backpackers @ 138 Collins Street. Ik heb mazzel, had een bed geboekt in een 12-bed female dorm, maar bij aankomst wordt mn 'status' opgewaardeerd en krijg ik een bed in een 4-bed dorm toegewezen. Veel rustiger en kans op een normale nachtrust. Relaxed! De volgende dag is het Australie-dag en met mijn Nederlandse koninginnedagervaringen hoop ik op bandjes en struinmarkten. Het lokale infokantoor weet me te vertellen dat de 'main activities' plaatsvinden bij Nutgrove Beach. Dat klinkt niet slecht. Ik hop een bus in die me daar afzet en vind een paar groene heuvels, volgeparkeerd met van's, een heleboel ouders en kinderen, een podium waar muziek uit grote boxen over het terrein schalt en een bbq-spot. Het ziet er vooral uit als een buurtbbq waarbij de kinderen hun acts uit mogen voeren op het podium. Niet veel te beleven dus. Ik besluit dan maar de buurt te sponsoren en koop een broodje hamburger en appelsap. Gewapend met mn lunch en The Human Rights Defender (het blad van Amnesty International) ga ik op de betonnen trap zitten die naar het water van Storm Bay leidt. Human rights violations, international arms trade out of control, Darfur tragedy, justice denied as Mexican women abused... Hoeveel tranen zouden dat zijn, vraag ik me af terwijl de grijze lucht boven me langzaam verandert in blauw met overjagende wolken. Kustweer I guess. Ik lees een interessant artikel over Irene Khan, Amnesty International Secretary General:

"When the powerfull feel threatened the world becomes a dangerous place," she said. Fear provided a power structure for unprincipled leadership. "Today the biggest threat to peace is not war, but fear and the failure of leadership. Fear that creates intolerance, threatens diversity and justifies the erosion of human rights. And leadership that has lost its moral compass."

Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. En ongeacht de discussie of er zoiets bestaat als de universality of human rights, Irene Khan benoemt HET grote onderliggende probleem van Islamophobia, anti-Semitisme, racisme, xenophobia en uitbarstingen van geweld zoals die op Cronulla Beach in Sydney december 2004:

Such incidences showed the need to avoid, simplifying the multiple identities of people into a single religious one. "When you identify me only by my faith, you exclude all my other identities. I am not only a Muslim, I am also a woman, a mother, a laywer, an ethnic Bengali, a citizen of Bangladesh, a resident of London, an avid reader of world literature, a lover of French cuisine and English theatre, a jam-maker," she said.

Dat is wat we nu een 'multiculturele burger' noemen. Multiculturalisme is niet alleen een kenmerk van de moderne natie-staat, het is wie wij zelf zijn. Het is het voortdurend onderhandelen tussen je verschillende identiteiten in klasse, regio, religie, geloof, nationaliteit, ethniciteit. Bedenk maar eens wie je allemaal op een dag tegenkomt en hoe je je ten opzichte van die mensen identificeert of juist onderscheidt. Laten we zeggen dat er per dag zo'n tien tot twintig specifieke situaties zijn waarin je keuze's maakt ten opzichte van een ander over wie je zelf bent. In die situaties onderhandel je bewust of onbewust tussen verschillende identiteiten en overeenkomst en wantrouwen. En in elke situatie is die keuze anders. Op je werk deel je een grap over die 'snelle' stadscollega's met je collega die een lagere functie heeft. In plaats van het verschil in klasse te benadrukken (hogere en lagere functie in het bedrijf) identificeer je je met je collega en onderscheid je je van 'die snelle stadsjongens'. Later op de dag ontmoet je een Marokkaans uitziende jongen bij de soepstent van Het Leger des Heils waar jullie samen soep en brood uitdelen aan zwervers. Het wantrouwen wat je normaalgesproken voelt tegenover Marokkaans uitziende jongens maakt plaats voor een gevoel van verbondenheid omdat jullie samen je inzetten voor een goed doel. In plaats van je te onderscheiden van de ander op basis van uiterlijk/etniciteit, identificeer je je met hem op basis van een buurtproject. Verveel ik jullie al? Ik hoop het niet, dit is namelijk waar ik de afgelopen vier jaar over heb nagedacht in mn studie culturele antropologie. Erg interessant en belangrijk om na te denken over wie je bent, hoe je handelt en waar je de keuze's om te handelen op baseert. Het is iig duidelijk tijd dat ik weer ga studeren ;).

Halverwege de middag ben ik terug in het centrum en koop een kaartje voor de film 'Deja Vu'. Moest direct aan jullie denken Liese, San en Juud! Eigenlijk zijn jullie het verplicht aan jullie kastnaam om deze film te kijken. Ben overigens wel benieuwd of jullie ook een soort huisdagboek hebben waarin alle personal deja vu's zijn beschreven ;). Anyway, de film is een aanrader! Zaterdagochtend zwerf ik 1,5 uur rond op Salamanca Market. I love it. Waarschijnlijk een tik die ik heb meegekregen uit Amsterdam. Ik besluit me te verdiepen in engelse klassiekers, en koop voor 4 bucks een Hemingweetje. For whom the bell tolls. Voor wie houdt van een verhaal dat zich langzaam ontwikkelt, subtiele en hilarische conversaties en klassiek taalgebruik a la 'Where art thou brother and what passes with thee'... read it. 's Middags wandel ik door de prachtig aangelegde Royal Tasmanian Botanical Gardens, maak een serie close-up shots,

snif aan alle kruiden in de kruidentuin en wordt plotseling overrompeld door een home-sweet-home-gevoel als ik opeens in brede laan met grote ruisende eikenbomen loop. De grond is bedekt met bladeren die zachtjes opwaaien met ieder zuchtje wind. t Is net alsof ik even een geheime deur open heb gedaan en plotseling in een nederlands bos loop. Ik bedenk dat ik van de Europese bossen hou. De vochtige grond, de weelderige bladeren. Hier in Tassie is het allemaal wat droger en taaier, alsof de begroeiing hier meer te verduren heeft van de elementen. Dat zie ik ook weer wanneer ik de volgende dag (zondag) een vijf uur lange tocht maak over Mount Wellington, the Organpipe track. Het waait behoorlijk hard en af en toe slaat er een vlaag regen in mn gezicht. Het is al met al behoorlijk ruig klimmen over rotsen en een soms glibberig zandpad, maar het uitzicht op de grillige kustlijn rondom Hobart is de moeite waard. Ik geniet van Gods schepping, het werk van Zijn handen. Het bemoedigt me na de berichten van Amnesty International over de gebrokenheid in het leven van zoveel mensen over de hele wereld.

(organ pipes, Mt Wellington)

(view from Mt Wellington on Hobart & coastline)

Bruny Island Adventure Cruise... Dat lijkt me wel wat besluit ik na het lezen van de folder. Hartstikke toeristisch natuurlijk, maar ik ben een toerist dus waarom zou ik me af en toe ook niet zo gedragen. Maandagochtend vroeg vertrekken we (de cruisegangers) per bus vanaf het toeristeninfokantoor naar Bruny Island. In ruil voor 155 dollar krijg ik een oversteek met een kleine veerpont, koffie, een 3 uur lange environmental jetcruise over een erg ruige zee, Eagle Rock features in the Fluted Cliffs - de hoogste rotskusten van Tasmanie, een enorme kolonie zeeleeuwen, een indrukwekkende demonstratie van natuurgeweld at the blowhole, aalscholvers at the Friars, lol met Lonneke een 28-jarige nederlandse actrice (die in hetzelfde hostel als ik blijkt te logeren), terug op Bruny Island pumpkin soup & smoked salmon sandwiches en nog meer lol met Lonneke om de knappe veels te oude stoere schipper van de Jet (soort speedboot alleen dan voor zo'n 30 personnen) die ons aan het eind van de dag een dikke knuffel geeft ter afscheid.

(cormorants/aalscholvers at The Friars)

(Eagle Rock features in the Fluted Cliffs)

(the Blowhole)

(Lonneke & Mirjam on the cruise)

(seals)

(seals)

(Bruny Island)

Terug in Hobart citycentre zoeken Lonneke en ik een Indisch-Afrikaans eettentje op (waar ik al eerder ben geweest) waarvan de eigenaar een sympathieke Tasmaan is die met zijn restaurantje een afrikaans gezin sponsort. Lonneke, de eigenaar en ik belanden in een geanimeerd gesprek over de problemen die multiculturaliteit in Australie en Nederland veroorzaakt.

Dinsdag las ik een relaxdagje in, beetje mailen, foto's kopieren voor Lonneke in een internetcafe - werkelijk alles gaat fout wat fout kan gaan, we zijn uiteindelijk 2,5 uur bezig om al mijn Bruny Island pics op een ceedeetje te zetten - maar ja het vult je dag ;). Aan het eind van de middag krijg ik een smsje van Will, een vriend van Rohan, dat ik morgen gratis met hem mee kan vliegen in een settner (4-persoonsvliegtuigje) boven Hobart. Thank you Rohan for arranging this! Vet relaxed!! Ik vraag Will of het ok is als ik Lonneke meeneem. Omdat het een 4-persoonsvliegtuigje is maakt hem dat niet uit. Rond lunchtijd woensdagmiddag komt Will ons ophalen bij het hostel. We maken een geweldig gave scenic flight van een half uur boven Hobart waarbij ik ook nog ff vijf minuten mag vliegen :). Leuke hobby overigens van Will; je vliegbewijs halen, lid worden van een private club, je eigen vliegtuigje hebben en minimaal eens per week rondvliegen boven Tassie en Australie. Helaas geniet Lonneke er wat minder van, ze is hartstikke misselijk en na twintig minuten vliegen spuugt ze haar maaginhoud eruit - gelukkig in een plastic zak. Poor thing.

's Avonds koken we samen een gezond maaltje in de bijzonder slecht onderhouden keuken van het hostel. De kookplaten zijn of kapot of zo oud dat het een half uur duurt voordat de plaat uberhaupt warm wordt en nog een half uur voordat je eten warm is. Anyway, we vermaken ons prima met gesprekken over theatherproducties en antropologie. Donderdags nemen we af scheid, Lonneke vliegt vandaag naar Melbourne en ik reis per bus terug naar Launceston om vrijdag het verlovingsfeest van Danielle (zusje van mn Tonia) en Luke mee te kunnen vieren. Voordat ik op de bus stap hop ik nog even het Indisch-Afrikaanse restaurantje binnen om afscheid te nemen van de eigenaar en een van de Afrikaanse meisjes die hem helpt. Ze stellen het allebei erg op prijs. Dat is misschien wel het leukste onderdeel van reizen. Onverwachte ontmoetingen. "Bless your heart my dear," zijn de laatste hartelijke woorden van de eigenaar vergezeld van een warme glimlach.

Sydney Meetings 3: discovery of small secrets

Hoi iedereen, ik kan me er maar niet toe zetten om mn blogupdates te schrijven de laatste tijd, maar vandaag dwing ik mezelf ertoe. Niet alleen voor jullie, maar ook voor mezelf. Als ik nu niet opschrijf wat ik een maand geleden heb gedaan, dan gebeurd het niet meer. Heb gelukkig wel voor mezelf mn traveldiary bijgehouden, dus ik hoef geen verhalen te verzinnen ;). Soms vraag ik mezelf wel eens waarom ik het allemaal probeer op te schrijven; What's the significance of a memory if it's only going to be a pale imitation of the experience itself? (Sophie's World).

I'm not sure. Nog geen antwoord op gevonden. En zolang ik er geen antwoord op gevonden heb, blijf ik schrijven.

Dinsdag 2 januari - Woensdag 17 januari

Why back to Sydney? Heimwee naar een bruisende, drukke stad om rond in te dwalen zonder alle geheimen te leren kennen, maar op zn minst een paar. Je verliezen in de massa en je vrienden (terug)vinden in een backpackershostel. Ben ik dan toch echt veranderd in een stadsmens de afgelopen jaren? Heeft Amsterdam me niet alleen verliefd laten worden op haarzelf, maar op het stadsleven sowieso? It sure looks like it. Maar misschien is het ook simpelweg dat het makkelijker is om alleen te zijn in een stad dan om alleen te zijn in de middle of nowhere. Stad = afleiding.

Glebe Village Backpackers wordt nu bewoond door 98% andere mensen dan begin december. De andere 2% bestaat uit 3 mensen die ik voor de tweede keer ontmoet. Pixie, een meisje uit New Zealand; very much into the hippiestyle, inclusief dreadlocks, fair trade kleding en ideeen, massagetechnieken gestudeerd en bijzonder geinteresseerd in spirituele zaken. Alvise & Matteo, de spaghettikings uit Italie die mij vermaakt hebben met maffiosigeschiedenis en Connect Four games in de laatste twee dagen van mn eerste Sydneyexperience. Zijn alledrie nog hard aan het werk om geld te verdienen voor een van om het land door te gaan cruisen. Oh en niet te vergeten, Rebecca, mn duitse roommate, huurt nu een kamer in een west-sydney. Reunion met 4 mensen dus.

Dinsdag 2 januari naar Sydney gevlogen (ik begin er aan te wennen om in een vliegtuig te stappen) en vertraging opgelopen, waardoor er geen bussen meer vanaf het vliegveld naar het hostel gingen, er 100 mensen voor mij in de rij voor de taxi's stonden, en ik uiteindelijk precies op tijd de laatste trein naar het centraal station insprong en voor de laatste 10 minuten naar het hostel toch maar met mn geld geflapperd heb om een taxi. Precies om middernacht kwam ik aan in Glebe Village, chagrijnig door de vertraging en zeulend met mn backpack (waarom in vredesnaam moet ik altijd zoveel meenemen), maar onverwacht begroet met een vrolijk 'Hi Mirjam! Happy New Year!' van Matteo, die begin december geen woord engels sprak, maar overduidelijk vorderingen heeft gemaakt. De volgende dag werkelijk niks uitgevoerd. Zelfs als je aan het reizen bent en zoveel nieuwe mensen en plaatsen ontdekt heb je luie hangdagen waarop je geen zin hebt om wat van je dag te maken. Wel Rebecca ontmoet, koffie gedronken bij Star Bucks (idd Trijn, echt geweldig!!), sigaretjes gerookt in Hyde Park (sorry ik ben nog niet gestopt, wel geminderd) en gekletst over Tassie en Rebecca's Luna Park adventures. Luna Park is een tijdelijk pretpark in de haven van Sydney waar zowel de spaghettikings als Rebecca sinds een paar weken werken. Al luierend in het park spreken we af om vrijdag naar het strand te gaan. Tijd om het zand weer onder mn voeten te voelen branden en een frisse duik in de oceaan te nemen. Heb trouwens een weekly travelpass gekocht, zodat ik voor 35 dollar een hele week door het centrum van Sydney kan crossen met bus, trein en ferry. En centrum Sydney is dan ongeveer zo groot als heel Amsterdam + omgeving. Jongens das toch echt geen geld vergeleken met de achterlijk dure treinkaartjes die je in NL moet kopen als je ff geen OV-kaart meer hebt. Ik besluit donderdag om daar volop gebruik van te maken en mn favo toeristenrondje te doen. Circular Quai en Harbour Bridge, en met een ferry rondcruisen door de haven. Het is gelukkig veel mooier weer dan begin december. Blauwe lucht, zinderende zon; zomer dus, zoals het hoort ;). Thuisgekomen (klinkt mss gek maar een hostel kan echt je thuis worden) maak ik samen met Pixie uberhealthy salades als avondeten en praten we over relaties (vrouwen, hihi), man-vrouw verschillen, vrede hebben met jezelf en geloven in iets hogers of in God. Seriously, ik kan slecht over koetjes en kalfjes praten geloof ik. Niet dat ik dat erg vind, maar alles is zo betekenisvol in mijn leven. Misschien is dat ook wel de beste combi, lol & levensvragen. Hmm, ik vergeet er een, lijden. Goeie genade wat ben ik die vrijdag verbrand op Maroumbra Beach. Me vijf keer ingesmeerd met 30+ zonnebrandcreme, maar het mocht niet baten. Ben rood op mn buik, billen en benen. Niet handig als je wilt zitten of liggen inderdaad. Het was ook wel erg heet die dag, ik kan hier de temperaturen echt niet inschatten. Het is gewoon warm, warmer, heet of te heet. Meer gradaties heb je ook niet echt nodig.

Art & Impact

Zaterdag met Floor, een nederlandse roommate, naar de Rocksmarket geweest. Onder invloed van een bosvruchtenfruitsmoothy mezelf beheerst en niks gekocht. Waarschijnlijk omdat geen van de artistieke uitstallingen me echt kon boeien. Na 1,5 uur rondgeslenterd te hebben ben ik een kleine artgallery ingehopt aan een pleintje vlakbij de Rocksmarket. Schetsen met handgeschreven uitleg van Nelson Mandela himself over zijn ballingschap/gevangenschap op Robben Island. Klein maar fijn. Simpele tekeningen die een krachtige herinnering uitstralen. Als iemand ooit nog verlegen zit om een kado voor mij, koop dan de autobiografie "Long walk to freedom" van deze intrigerende wereldleider ;). Het buurpand werd ook gebruikt als artgallery. Een fototentoonstelling mogelijk gemaakt door Doctors Without Borders en getiteld 'Congo forgotten war'. Vijf wereldberoemde (no clue who they were) persfotografen hadden hun bijdrage geleverd. Denk dat ik er een half uur heb rondgelopen, gegrepen door de leegte en wanhoop in de ogen van de prostituees, aidspatienten, en een 70-jarige vrouw wachtend in het aftandse ziekenhuis op een consult nadat ze verkracht is door soldaten. Ben niet eerder zo onder de indruk geweest van foto's. Misschien dat ik gevoeliger was voor de indrukken omdat ik zelf een gevoel van verlies ervaarde... ik weet het niet. Everything flows. Everything is in constant flux and movement, nothing is abiding. Therefore we cannot step twice into the same river. When I step into the river for the second time, neither I nor the river are the same (Heraclitus in: Sophie's world). Ik weet alleen dat mijn melancholiek onbeduidender werd toen ik die lege, moedeloze ogen op me voelde rusten. 't Was bijna alsof ik deze mensen kon aanraken, alsof ik door hun straten liep en iedereen kon zien maar zij mij niet omdat alle leven al verdwenen leek te zijn uit deze mensen. Wel ademend, maar hun leven een verstild beeld. Menselijke standbeelden waar ik met tranen in mn ogen langs liep, onmachtig hen iets anders te geven dan het geweld en verlies waar ze mee geconfronteerd waren.

Later die middag vertel ik Alvise, Matteo, Michela (ook italiaans) en Shirley (Iers) over de galleries en de impact die de foto's op me hadden. Michela vertelde dat de Art Gallery of New South Wales in the Domain (groot park) net als de kleine galleries ook gratis toegankelijk is. Matteo en ik zijn allebei geinteresseerd en omdat hij zondag een 'day off' heeft van zn werk, besluiten we samen deze art gallery te gaan verkennen. De AG of NSW is een massief vierkant gebouw waar een brede stenen trap gevolgd door een zuilengallerij ons naar binnen leidt. Alles behalve saai voorzien van moderne kunst (vooral erg bizar en alle grenzen van normaal - wat dat dan ook is - overschrijdend), aziatische beeldhouwwerken, Chinese schilderkunst na de Revolutie en een overzicht van australische en europese schilderkunst van de middeleeuwen tot nu. Meer dan genoeg om ons een paar uur te vermaken. Vraag me af of ik ooit wel eens zo lang en met zoveel lol in een museum heb rondgelopen. Moderne kunst is vier witte schermpjes waarop simpele objecten, zoals een spons, een half geopende deur, geprojecteerd werden die werden bewogen door een soort onzichtbare hand. Een spel van licht en ruimte. Zo Feng Shui (= rustgevend)! Moderne kunst is ook een muurgroot scherm waarop een video geprojecteerd wordt van de kunstenaar die 11 uur lang min of meer onbeweegelijk op een skippyball zit. Big Brother is watching you. Moderne kunst is een compilatie van video-opnames op 3 verschillende schermen met beelden die een sadomasochistische verhouding tussen twee, soms drie personen suggereert. Relaties gekenmerkt door verlangen en geweld (geen pornografische beelden, even voor de duidelijikheid). Waarom in vredesnaam maakt iemand zoiets en waarom kijk ik daarnaar? Ingrijpend om te zien; al mijn grenzen werden er in overschreden en een gevoel van walging, misselijkheid en tegelijkertijd interesse overvielen me. Waarom zoeken mensen zulk soort relaties bewust op? Het vervreemd mij al van mezelf als ik er naar kijk, wat zou het dan doen met mensen die zichzelf in zulk soort relaties verstrikken? I probably dont wanna know. Ik heb het geloof ik twee minuten uitgehouden en toen moest ik echt de zaal uit. Wat een cultuurbarbaar ben ik toch ook ;).

De Chinese schilderkunst is eigenlijk best interessant. Na de Revolutie werd het individu belangrijker en deze omslag in het denken werd ook vastgelegd in nieuwe schilder- en tekenkunst. Matteo Begnoni en Mirjam Dorgelo roepen 'The Dialogue' uit tot definitely het beste werk van deze afdeling. Have a look yourself..

Na het museum St. Mary's Cathedral binnengelopen en een tijdje genoten van de koelte en serene rust, de aanblik van biddende mensen, glas-in-lood-ramen en vierstemmige kersthymnes, om daarna weer de drukke, warme wereld in te gaan. @ de Hyde Park fontein bijna in slaap gezongen door een man met talent, gitaar en een versterker die goue ouwe van The Beatles, Simon & Garfunkel e.a. zong. Op de terugweg naar het hostel het hele Queen Victoria Building door gecruist op zoek naar de briljante pianist die we hoorden spelen. Het genie bleek een demovleugel te zijn die de toetsen zelf bewoog. Weird. Het volgende kleine stadsgeheim openbaart zich in de vorm van een roze hond aan het begin van Glebe Road. Matteo gelooft me niet, maar als we dichterbij komen blijkt de hond inderdaad hartstikke roze te zijn. We schieten in een lachbui tot groot ongenoegen van de eigenares. Ik probeer het goed te maken door vriendelijk en beleefd te vragen waarom haar hond roze is. "Because we painted the dog of course!" Of course, how could we be so stupid! Hihi, het arme beest zou er nog een identiteitscrisis van oplopen.

Of games, wine, friendship and The Three Sisters

Maandag lazyday. 's Avonds met de spaghettikings, Mario (ook italiaans), Alex (nog een italiaan, het wordt hier zolangzamerhand een ghetto), een aantal zweedse meisjes en mn roommates gechilled onder de sterrenhemel aan de houten picknicktafels van het hostel. Alex en Mario heb ik nog niet eerder ontmoet, ze blijken ook niet het hostel te logeren maar een appartement te delen verderop in de straat. Matteo stelt een doublepingpongwedstrijd voor tussen Mario + een zweeds meisje en Matteo en ik. Very smart, want ik heb tot nu toe alle pingpongwedstrijden in het hostel gewonnen. Matteo weet dat, Mario niet. Mario stelt voor dat de verliezers de volgende avond twee flessen wijn overhandigen aan de winnaars van vanavond. The man has no idea. Wij winnen natuurlijk dankzij mijn grandioze talent wat ik heb overgehouden aan jarenlang zomeravonden vullen met buurttafeltenniswedstrijden op een sportveldje vlakbij mn ouderlijk huis. Very well, dat betekent dat Matteo en ik allebei gratis van een hele fles wijn kunnen genieten morgenavond. Not too bad ;). Dinsdag vergezel ik Matteo naar het italiaanse consulaat zodat ik kan zeggen dat ik in Italie ben geweest. Bonjorno! We meeten Rebecca in Hyde park en brengen een bliksembezoek aan het museum, maar we zijn niet echt in de mood, dus besluiten we de Botanical Gardens te verkennen. Nou ja, verkennen... we vallen alledrie in slaap aan de oevers van Sydney Harbour. Na onze siesta spotten we een gigantische kolonie vleermuizen. Geen lieflijke kleine beestjes zoals in Europa, maar met een spanwijdte van minimaal een meter. En ook niet maar een paar, maar de bomen hangen er vol mee zo aan het eind van de middag. En dat is niet overdreven. Ik wist niet eens dat ze die beesten daar hadden, laat staan dat ik wist dat ze zo groot konden worden. Terug in het hostel heb ik ff gecheckt wat die beesten eigenlijk eten... fruit dus. Geen mensenvlees. Ik zal ff een fotootje laten zien van deze ratten voorzien van rubberen vleugels. Behoorlijk spooky huh?!

's Avonds de twee flessen wijn geleegd met wat andere vrienden en donderdag naar Katoomba afgereisd, zo'n twee uur lange treinreis vanaf Sydney naar hartje Blue Mountains. Vijf uur lang afdalen, klimmen, afdalen, klimmen in een hitte van 35 graden... pfff! Mn lichaam werkt niet echt mee het eerste uur. Voel me ziek en slapjes, maar ik besluit door te zetten. Heb genoeg water (3 liter) en energyfood bij me dus daar zal het niet aan liggen. Naarmate de route vordert die ik heb uitgestippeld voel ik me sterker worden. Heb een bijzondere ontmoeting met The Three Sisters die dag. Ben betoverd door de rotsformatie die z'n bijzondere vorm ontleent aan het blootstaan der elementen, ook wel erosie genoemd. Volgens een Aboriginal legende zijn het drie zusters die door hun vader zijn opgesloten om ze te behoeden voor bunyip (an evil spirit). Maar dat geloven wij natuurlijk niet meer in deze rationele staal & plastic tijden.

's Avonds tot mijn grote vreugde schaak leren spelen van Alex. Onze eerste schaakpartij duurde direct 1,5 uur waardoor ik me bijzonder intelligent voelde. Heb overigens wel verloren, wat dan weer niet zo intelligent is, maar ja je kunt niet alles hebben. Alex geloofde overigens niet dat ik nog nooit eerder had geschaakt. Ben probably in een vorig leven schaakkampioen geweest ...

Vrijdag voor minder dan 100 dollar een compleet nieuwe zomergarderobe aangeschaft in Paddy's Market. Een enorme overdekte markthal waar je voor schandalig weinig geld fruit, groenten, sieraden en kleren kon aanschaffen. Die verleiding was echt te groot en ik heb em dan ook niet weerstaan. Kan ik komende zomer in A'dam mooi de Sydney Fashion introduceren. Waarschijnlijk bijzonder oninteressant voor jullie om te lezen maar ach ;). Zaterdag en zondag stonden in het teken van nog meer vriendschap. Manly Beach experience met Tania (meisje uit Engeland) en twee van haar vrienden. Too cold, maar toch koppig blijven zitten en tenslotte aan het eind van de middag meegegaan in de Sydney Yuppentrend en gekoelde witte wijn gedronken bij een hippe boulevardbar. Enigszins tipsy omdat we niet genoeg gegeten en wel genoeg gedronken hadden kwamen Tania en ik midden op de avond weer in het hostel aan. Nog niet zwalkend en zingend gelukkig. Nieuw meisje ontmoet terwijl ik een schaakpartij van Alvise tegen Matteo zat te volgen. Monika uit Zwitserland, een schijnbaar optimistische dertiger die eruit ziet als 25 en met wie het bijzonder goed klikt. Tot diep in de nacht gepraat over het verschil tussen een comfortabel en avontuurlijk leven in combi met onze omzwervingen. Samen nog meer wijn gedronken, favoriete m&m's gegeten en teveel sigaretten gerookt om tenslotte enigszins treurig afscheid te nemen omdat zij de volgende ochtend vroeg alweer zou vetrekken. Jammer, zij was nou echt iemand die ik wel beter had willen leren kennen. Dat is de donkere kant van reizen. Zoveel mensen ontmoeten is leuk, interessant en ik geniet ervan, maar je moet altijd zo snel weer afscheid nemen terwijl je dat niet altijd wilt en je weet niet of je mensen ooit weer ziet. It could be, maar de kans is niet heel groot. Zondagmiddag met Michela geluierd in de zon @ the local swimmingpool area. Monologen & Dialogen over de kunstfabriek, Fair Trade en italiaanse mannen. Michela werkt in een kunstfabriek die ze een paar jaar geleden met haar vriend heeft opgezet. Ze hebben o.a. een eigen kledinglijn ontworpen die ze nu proberen te verkopen. Ze is hier in Sydney om stage te lopen bij een Fair Trade restaurant waar ze samen met een antropologe aan een onderzoek werkt. Very interesting! 's Avonds een run for the meat at the free bbq in het hostel samen met een nederlandse en een australische jongen die ik een paar minuten voor de free bbq start ontmoet. Ik bied ze een biertje aan van mijn karige maar gekoelde voorraad en in return vragen ze me of ik zin heb om met hen mee te gaan naar Apocalypso, de nieuwste film van Mel Gibson. 'k Heb toch weinig anders te doen dus ik besluit mee te gaan. Hartstikke gezellig, maar de film was bloederig, horrible en most horrible. Over de apocalyps van de Maya cultuur. Stammenoorlog, mensenoffers en een manhunt van 1,5 uur door de oerwouden van zuid-amerika. Geweld a la Braveheart & The Patriot, alleen dan erger. Heb de helft van de tijd door mn vingers zitten gluren en zeer lafhartig kreten geslaakt bij de zoveelste bloederige scene. Geen aanrader dus, mocht iemand nog van plan zijn naar die film te gaan.

Perfecte stranddag op maandag @ Coogee Beach, samen met Tania en Katie. Sophie's World en een big swim in the ocean. Life can't be more perfect. Zeker niet als ik 's avonds mn 2e partij schaak tegen Alex win! Ben bijzonder trots en Alex is na 1,5 uur uit het veld geslagen. Victory!!! Reden om samen nog een biertje te drinken en de vredespijp te roken. Begin al een beetje de kriebels te krijgen dat morgenavond mn laatste avond hier is en ik afscheid zal moeten nemen van het italiaanse ghetto, Tania en Rebecca. Voel me de volgende dag nog veel melangolischer, maar besluit om wel wat van mn dag te maken. Samen met Tania bezoeken we de tentoonstelling 'The Great Wall of China' in het Powerhouse museum. Eeuwenoude brokstukken en gevonden voorwerpen en nieuwe foto's van de overblijfselen van de Chinese muur geprojectuurd op bioscoopformaat maken het een intrigerende tentoonstelling. Misschien moet ik ook maar eens zo'n uitwisselingsproject naar China doen. In de namiddag meet ik Rebbeca die meegaat naar het Glebe Village om samen wraps te eten en wijntjes te drinken. Heb zelfs nog een kleine afscheidsparty inclusief Tania, Alex, Matteo, Michela, Tania en Alvise! Wijn drinken, sigaretjes roken, twee potjes schaak, sweet memories en goodbye hugs tot half vier 's nachts. Heb twee uur geslapen voor ik vetrok naar het vliegveld waar ik bijzonder brak en labiel de hele vlucht naar Launceston heb zitten huilen omdat ik zoveel nieuwe vrienden had gemaakt die ik allemaal weer moest achterlaten, niet wetend of ik ze ooit nog weer zou zien. Beetje verdrietig... maar ook erg blij dat ik gegaan ben en zoveel mooie mensen heb ontmoet.

East Coast Track

Well, finally ben ik daar dan weer. Ik geloof dat het inmiddels een maand geleden is dat ik wat gepost heb op mn blog. Inderdaad dat is schandalig lang geleden. Maar ik ben dan ook drie volle weken weggeweest waarin ik niet echt de mogelijkheid had om lang achter een compu te zitten. Ben benieuwd of ik over mn avonturen van drie weken in 1 dag een update kan schrijven... I'll try. Laat ik maar beginnen met mn rondreis in de laatste week van december. Three families, one dutchie, nineteen people, one goal: Have a break, have the Eastcoast.

Woensdag 27 december

Er zijn alweer twee dagen voorbij. Gister de hele dag in de auto getourd vanuit Launceston via Scottsdale en St. Helens naar Bicheno. Tussen Weldborough en St. Helens gestopt voor lunch en een wandeling naar de St. Columba Falls. Hoe hoog waren ze? Mss zo'n 90 meter hoog... Natuurlijk niet alleen maar naar het uitzichtpunt gewandeld maar tot de falls geklommen samen met Sammy & Rohan, James, Nathan en Bodhi. Dat is een beetje gevaarlijk op teenslippers, zeker als je over een glibberig richeltje van 10 centimeter breed naar een volgende stijle rots moet schuifelen zo'n tientallen meters boven de bagane grond en enkel rotsen onder je. Maar ik heb het overleefd (ik beloof dat ik nooit weer op teenslippers hoge en glibberige rotsen bij een waterval zal beklimmen) en het was het uitzicht meer dan waard. Je weet niet wat je mist als je gewoon maar beneden aan blijft staan, zit waarschijnlijk niet echt in mn karakter. Ik vraag me af van wie ik dat geerfd heb... De broodjesgezond-lunch na afloop van deze waaghalzerij smaakte trouwens wel extra lekker; ik eet, dus ik leef :).

Tussen St. Helens en Four Mile Creek is het een barren wasteland. Gevolg van de vele bosbranden die twee dagen geleden pas gedoofd zijn. Honderden hectares zwartgeblakerde grond, dorre dode bomen, soms zelfs deels afgebrande en ingestorte huizen... echt spooky om doorheen te rijden. Ik werd wel een beetje treurig van de verwoesting die vuur kan aanrichten. Er kan wel tien jaar overheen gaan voordat dat gebied ecologisch weer enigszins hersteld is. Om maar niet te spreken over de mensen die hun huizen & bezittingen verloren zijn.

Bicheno is just beautiful. Grijsrode rotsen, een helderblauwe oceaan, groene heuvels. Vredig en verassend. Dinsdagavond na zonsondergang urenlang op de rotsen gezeten om pinguins (!) te spotten. De eerste paar uur niks gezien en nadat we het eigenlijk al op hadden gegeven en terug op weg waren naar de camping, hoorden we ze skrieken (jep, dat is precies het goede woord elise ;)). Erg voorzichtig zijn we tot op een meter afstand geslopen en hebben er een paar rond zien waggelen vlak voor onze neus. Er waren er veel meer naar we konden horen, maar ze zijn vrij schichtig en het was pikkedonker (helaas geen pics kunnen maken dus), maar ik heb ze iig gezien! Wist niet eens dat deze grappige beestjes hier in Tassie leefden.

Vandaag (woensdag) vanuit Bicheno een dagtocht gemaakt naar Freycinet National Park, waar we een 2,5 uur lange track naar Wineglass Bay hebben gelopen. Bijzonder vermoeiend omdat je eerst een half uur vrij stijl omhoog moet klimmen, maar wie moois wil zien moet pijn lijden... en ik heb een van de meest briljante uitzichten tot nu toe gezien toen ik finally op de lookout een paar honderd meter boven de baai stond. Ik zal het ff laten zien..

I want to swim! dacht ik toen ik daar bovenop stond. Lucky me, de track ging natuurlijk via het strand. Het hele eind wat we net omhoog geklommen hadden moesten we nu weer naar beneden, dat was ongeveer de helft van de afdaling naar het strand. Nog verder naar beneden dus, pretty exhausting met zo'n 30 graden, maar ik was zo slim geweest om mn zwemkleding onder mn kleren aan te doen, dus zodra we op het strand aankwamen ben ik de ijskoude (!) heldere oceaan in gedoken. De meeste mensen waren niet heldhaftig genoeg om het koude water uit te proberen. Opvallend dat alleen 4 vrouwen van de club van 19 reisgenoten het aandurfden. Het water was hemels, zolang als je bleef zwemmen tenminste, anders werden je ledematen gevoelloos. k Was iig genoeg opgefrist om hierna het hele eind weer omhoog te klimmen. Een erg welkome lunch @ Honeymoon Bay (geen honeymoon, wel lunch) en daarna samen met Rohan (voordat mensen allemaal rare linken gaan leggen; Rohan is de vriend van mn schoonzusjes' zusje - jee ik lijk Kor wel ;)) een poging tot snorkelen gewaagd verderop aan een ruig uitziende kust. De golven bleken veel te sterk te zijn, ik kon te weinig controle uitoefenen over de richting en snelheid die ik wilde hebben. Na vijf minuten maakte Rohan me attent op een grote doorzichtige ronddobberende jellyfish. Hmm, dat zijn nou niet per definitie mijn meest geliefde schepsels. Ver uit de buurt blijven dus. Ik draaide me om em begon de andere kant op te snorkelen, sjit vijf broertjes & zusjes jellyfish, precies in een cirkel om me heen. Panicked a slight bit there. Niet heel vreemd natuurlijk met het reele vooruitzicht van giftige tentakels op je huid als je je niet heel snel uit de voeten maakt. Nu is dat over het algemeen niet heel moeilijk, maar in combi met de sterke golven was het wat lastig om gecontrolleerd terug te zwemmen. We besloten zsm het water te verlaten, wat - thank God - heelhuids lukte. Toen we terugliepen over de rotsen zagen we dat er inmiddels tientallen jellyfish ronddobberden in de baai waar wij een paar minuten geleden overduidelijk net op tijd weer uit waren geklommen. Really lucky us! Dan maar terug naar de rustige wateren van Honeymoon Bay, waar we in ieder geval niet gestoord zouden worden door kwallen. Helaas was daar weinig tot geen rif, wel zeewier, vijf vissen en verder kale rotsen. Well, volgende keer beter. Misschien hebben we meer geluk bij Port Arthur waar we morgen heenrijden. 'k Ben erg moe van deze hiking & snorkling dag. Voel al mn spieren nu al; dat wordt leuk morgenochtend...

Donderdag 28 december
Vandaag naar Port Arthur, het zuidelijkste deel van de ooskust, getourd met onze autokaravaan. Elke dag zoveel nieuwe indrukken; machtige rotskusten, witte stranden en (again!) een groot gebied waar de bosbranden hun vernietigende sporen hebben achtergelaten. Ik kan me zo voorstellen dat voor de mensen die hier woonden het volgende gedicht van Rutger Kopland (Wil het ooit weer iets worden) van toepassing is:

Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.

Wil het ooit weer iets worden

dan zal ik het zo moeten opschrijven

dat ik niet meer hoef

te zoeken, maar kan huilen.

Vrijdag 29 december
De omgeving van Port Arthur verkend, dat wil zeggen een 3,5 uur lange tocht gemaakt rondom Devil's Kitchen (nee, geen idee waarom het zo heet), stijle rotskliffen die 150 meter boven de zeespiegel uitrijzen. Pretty impressive. De tocht had eigenlijk maar 2 uur moeten duren, maar ik ben Mirjam en weinig verloopt ooit 'normaal' zoals het zou moeten. What happened this time? Well, Danika (nichtje van mn schoonzusje) en ik waren een paar minuten achter op de rest van de groep, omdat ik er niet van hou om overal langs heen te rennen zonder te genieten van de geweldige uitzichten. Bovendien hou ik nog steeds erg van mijn camera. De paar minuten werden een half uur, maar wij maakten ons niet ongerust, want we wisten dat deze route ook door iedereen weer terug gelopen zou worden over hetzelfde pad, dus we zouden iedereen sowieso wel weer tegenkomen. We thought. Na een uur te hebben gelopen (de helft van de tocht) waren we nog niemand tegengekomen die op de terugweg was. Logischerwijs volgden wij dus een 2e vervolgroute, waarvan we dachten dat de rest die ook genomen had en we liepen nog een half uur verder genietend van alle spectaculaire vergezichten. No-one there. Hmm, dat betekent dat we ze ergens hebben gemist. Waar wisten we niet, maar we besloten zo snel mogelijk terug te gaan naar het begin van de route. Dikke kans dat mensen zich zorgen begonnen te maken omdat wij waarschijnlijk nu al een uur achterstand hadden opgelopen. Wij maakten ons niet zozeer bezorgd om onszelf (genoeg water, we waren met zn 2en en bovendien geen kleine kinderen meer), maar meer om het feit dat anderen zich zorgen om ons zouden maken. Dat bleek idd het geval te zijn. Na een uur op de terug weg kwamen we Wilma en Tony (ouders van mn schoonzusje) tegen die zwaar ongerust naar ons op zoek waren. Wij probeerden rustig het misverstand uit te leggen en onze excuses aan te bieden voor het feit dat zij zo ongerust waren geweest, maar dat hielp niet echt. Nou ja, ik kan me de ongerustheid ook wel voorstellen, moet waarschijnlijk het hele voorval maar ff laten bezinken. 'k Zal jullie nu iig visueel laten meegenieten in mijn Devil's Kitchen adventure.

Well peeps, dat was de eerste helft van de EastCoastTrack. De tweede helft publiceer ik denk ik vanaaf anders wordt het zo'n enorme lap tekst om te lezen. Bovendien moet ik nu koken - mn befaamde kip-sinaasappel-in witte wijn-recept. Yummie.

Dikke kus - Mir