It's been a while, maar het is wel tijd dat ik mijn blog wat nieuw leven inblaas, zeker omdat Trijnie op haar blog allemaal vreemde verhalen post over onze reis inclusief foto's van mij in een hotelbed. Tijd om wat dingen recht te zetten:).
Het begon allemaal op een veels te vroege maandagochtend. 4,5 uur geslapen en sjouwend met een backpack, tent en handbagage kwam ik op Schiphol aan. Nadat Trijnie en ik hadden ingecheckt besloten we dat er genoeg tijd was om tijdschriften te kopen. Pretty obvious wie de Libelle en overige roddelbladen kocht en wie de Hollands Diep en een fotomagazine. Een enorme caffe latte van de Starbucks kan je niet echt goed drinken zonder sigaret, dus stonden wij vervvolgens om negen uur vrolijk nog te paffen onderwijl bedenkend dat we waarschijnlijk de komende 14 uur zonder sigaretten moesten zien te overleven. Completely at ease, de gate zou pas om 9.10 openen, inhaleerden we dus nog maar eens diep. Terwijl we weer naar binnen liepen checkten we ons ticket nog maar eens en kwamen tot de verbijsterende conclusie dat de gate helemaal niet om 9.10 openging, maar dicht. Al scheldend, tierend en schietgebedjes prevelend renden we naar de bagagecheck die gelukkig soepel verliep aangezien ik Trijnie's pistool op het laatste moment in een prullenbak had gekieperd. We renden nog harder naar de douanepost en zagen een stuk of 6 rijen van 40 mensen voor ons staan. Smeekbede's aan het adres van een van de douaniers of we pleasepleaseplease eerder door de douane konden baatten niet. Alle rampscenario's trokken aan ons voorbij, we zouden een andere vlucht moeten boeken maar alles zou of vol zitten of we zouden te laat op Heathrow aankomen waardoor we onze internationale vlucht naar Edmonton zouden missen. Na 5 minuten schietgebedjes spotten we opeens een rij van slechts 10 mensen en om 9.15 waren we toch door de douane. Dus ik trok een sprintje naar gate 22 aangezien het douanemannetje had gezegd dat gate 22 om de hoek was dacht ik dat een sprintje wel moest lukken met mijn doorrookte longen. Gate 22 was natuurlijk helemaal niet om de hoek, dus ik kwam piepend en zwetend aangesjokt, toen 'thank God' bleek dat de gate pas net open was. We were saved!
De rest van de reis verliep best smooth. 5 uur wachten op Heathrow is trouwens ook niet alles, ondanks het fijne traditional scrambled eggs breakfast wat we wegwerkten en alle Gucci, Armani en Burburrywinkels, waar we niet eens naar durfden te kijken omdat anders ons geld weg zou vliegen. De 9 uur lange vlucht naar Edmonton was best prima, uit pure verveling maar 3 films gekeken en na een bizar slechte landing - Trijnie was nog net niet groen - werden we opgewacht door Gwen & Peter, de oom en tante van Trijnie. Terwijl wij onderuit gezakt in de enorme auto zaten kwetterde Gwen honderduit over de familie en het twisterseizoen dat was aangebroken. Waarop Trijnie onmiddelijk een minislurfje dacht te ontwaren. It was just her imagination though.
Na enorm fijn geslapen te hebben werden we allebei rond 04.30 wakker de volgende ochtend. Dus zaten wij rond 6 uur in de tuin onze eerste sigaret van de dag te roken. Best fijn. Na een verkenning van de buurt, waarbij we bij elke gele schoolbus een verrukte kreet slaakten, hebben we 's middags downtown wat rondgecrosst en de mall bewondert.
Helemaal into traveling besloten we woensdag direct maar op onze eerste roadtrip te gaan richting Drumheller wat bekend staat om zn dinasaurtrail en museum. Geen dino's gespot, behalve in de naam van ons hotel (Dinasaur Inn) maar wel indrukwekkende steenformaties in Horseshoe Canyon & The Hoodoo's. In Horseshoe Canyon dacht Trijnie er vanaf te komen met wat foto's maken, maar dat was natuurlijk niet het idee van deze avontuurlijke vakantie, dus sleepte ik haar en Cathryn (nichtje) mee de Canyon in voor een goede wandeling. Which was worth it. 's avonds besloten we om de Hoodoo's te bezichtigen en vanaf daar de zonsondergang te gaan zien. Dus na de championachtige creaties van zandsteen te hebben bewondert die door erosie zijn ontstaan - crossten we de canyon op, parkeerden midden op een gravelweg, trokken wat Heineken biertjes open, zagen wat herten rondhuppelen en verzonken in gedachten bij de ondergaande zon.
Na veel getrek over de lakens in ons Kingsize, of was het Queensize, bed is het in ieder geval duidelijk geworden dat in zelfs een Queensize bed niet groot genoeg is voor ons beider verlangen naar meer lakens en meer bed. Ondanks dat was de terugweg superchill, met goeie roadsongs van de TingTings, Lady Gaga e.a. Door een verkeerde afslag kwamen we opeens bij Calgary uit, maar dat was niet zo verkeerd omdat we zo alvast uit de verte de Rocky Mountains konden bewonderen die we over een week gaan verkennen. En nu zit ik weer lekker comfortabel in Gwen & Peter's huis terwijl ik vanuit de basement Trijnie en Cathryn liedjes hoor meebrullen en mijn maag gevuld is met een enorm biefstuk wat Peter op de barbie voor ons had klaargemaakt. Man & meat, I love it. Geen pieterige stukjes vlees, maar gewoon een lekkere homp biefstuk met geroosterde aardappels en een biertje. So far our first week in Canada.