Hoi iedereen, ik kan me er maar niet toe zetten om mn blogupdates te schrijven de laatste tijd, maar vandaag dwing ik mezelf ertoe. Niet alleen voor jullie, maar ook voor mezelf. Als ik nu niet opschrijf wat ik een maand geleden heb gedaan, dan gebeurd het niet meer. Heb gelukkig wel voor mezelf mn traveldiary bijgehouden, dus ik hoef geen verhalen te verzinnen ;). Soms vraag ik mezelf wel eens waarom ik het allemaal probeer op te schrijven; What's the significance of a memory if it's only going to be a pale imitation of the experience itself? (Sophie's World).
I'm not sure. Nog geen antwoord op gevonden. En zolang ik er geen antwoord op gevonden heb, blijf ik schrijven.
I'm not sure. Nog geen antwoord op gevonden. En zolang ik er geen antwoord op gevonden heb, blijf ik schrijven.
Dinsdag 2 januari - Woensdag 17 januari
Why back to Sydney? Heimwee naar een bruisende, drukke stad om rond in te dwalen zonder alle geheimen te leren kennen, maar op zn minst een paar. Je verliezen in de massa en je vrienden (terug)vinden in een backpackershostel. Ben ik dan toch echt veranderd in een stadsmens de afgelopen jaren? Heeft Amsterdam me niet alleen verliefd laten worden op haarzelf, maar op het stadsleven sowieso? It sure looks like it. Maar misschien is het ook simpelweg dat het makkelijker is om alleen te zijn in een stad dan om alleen te zijn in de middle of nowhere. Stad = afleiding.
Glebe Village Backpackers wordt nu bewoond door 98% andere mensen dan begin december. De andere 2% bestaat uit 3 mensen die ik voor de tweede keer ontmoet. Pixie, een meisje uit New Zealand; very much into the hippiestyle, inclusief dreadlocks, fair trade kleding en ideeen, massagetechnieken gestudeerd en bijzonder geinteresseerd in spirituele zaken. Alvise & Matteo, de spaghettikings uit Italie die mij vermaakt hebben met maffiosigeschiedenis en Connect Four games in de laatste twee dagen van mn eerste Sydneyexperience. Zijn alledrie nog hard aan het werk om geld te verdienen voor een van om het land door te gaan cruisen. Oh en niet te vergeten, Rebecca, mn duitse roommate, huurt nu een kamer in een west-sydney. Reunion met 4 mensen dus.
Dinsdag 2 januari naar Sydney gevlogen (ik begin er aan te wennen om in een vliegtuig te stappen) en vertraging opgelopen, waardoor er geen bussen meer vanaf het vliegveld naar het hostel gingen, er 100 mensen voor mij in de rij voor de taxi's stonden, en ik uiteindelijk precies op tijd de laatste trein naar het centraal station insprong en voor de laatste 10 minuten naar het hostel toch maar met mn geld geflapperd heb om een taxi. Precies om middernacht kwam ik aan in Glebe Village, chagrijnig door de vertraging en zeulend met mn backpack (waarom in vredesnaam moet ik altijd zoveel meenemen), maar onverwacht begroet met een vrolijk 'Hi Mirjam! Happy New Year!' van Matteo, die begin december geen woord engels sprak, maar overduidelijk vorderingen heeft gemaakt. De volgende dag werkelijk niks uitgevoerd. Zelfs als je aan het reizen bent en zoveel nieuwe mensen en plaatsen ontdekt heb je luie hangdagen waarop je geen zin hebt om wat van je dag te maken. Wel Rebecca ontmoet, koffie gedronken bij Star Bucks (idd Trijn, echt geweldig!!), sigaretjes gerookt in Hyde Park (sorry ik ben nog niet gestopt, wel geminderd) en gekletst over Tassie en Rebecca's Luna Park adventures. Luna Park is een tijdelijk pretpark in de haven van Sydney waar zowel de spaghettikings als Rebecca sinds een paar weken werken. Al luierend in het park spreken we af om vrijdag naar het strand te gaan. Tijd om het zand weer onder mn voeten te voelen branden en een frisse duik in de oceaan te nemen. Heb trouwens een weekly travelpass gekocht, zodat ik voor 35 dollar een hele week door het centrum van Sydney kan crossen met bus, trein en ferry. En centrum Sydney is dan ongeveer zo groot als heel Amsterdam + omgeving. Jongens das toch echt geen geld vergeleken met de achterlijk dure treinkaartjes die je in NL moet kopen als je ff geen OV-kaart meer hebt. Ik besluit donderdag om daar volop gebruik van te maken en mn favo toeristenrondje te doen. Circular Quai en Harbour Bridge, en met een ferry rondcruisen door de haven. Het is gelukkig veel mooier weer dan begin december. Blauwe lucht, zinderende zon; zomer dus, zoals het hoort ;). Thuisgekomen (klinkt mss gek maar een hostel kan echt je thuis worden) maak ik samen met Pixie uberhealthy salades als avondeten en praten we over relaties (vrouwen, hihi), man-vrouw verschillen, vrede hebben met jezelf en geloven in iets hogers of in God. Seriously, ik kan slecht over koetjes en kalfjes praten geloof ik. Niet dat ik dat erg vind, maar alles is zo betekenisvol in mijn leven. Misschien is dat ook wel de beste combi, lol & levensvragen. Hmm, ik vergeet er een, lijden. Goeie genade wat ben ik die vrijdag verbrand op Maroumbra Beach. Me vijf keer ingesmeerd met 30+ zonnebrandcreme, maar het mocht niet baten. Ben rood op mn buik, billen en benen. Niet handig als je wilt zitten of liggen inderdaad. Het was ook wel erg heet die dag, ik kan hier de temperaturen echt niet inschatten. Het is gewoon warm, warmer, heet of te heet. Meer gradaties heb je ook niet echt nodig.
Art & Impact
Zaterdag met Floor, een nederlandse roommate, naar de Rocksmarket geweest. Onder invloed van een bosvruchtenfruitsmoothy mezelf beheerst en niks gekocht. Waarschijnlijk omdat geen van de artistieke uitstallingen me echt kon boeien. Na 1,5 uur rondgeslenterd te hebben ben ik een kleine artgallery ingehopt aan een pleintje vlakbij de Rocksmarket. Schetsen met handgeschreven uitleg van Nelson Mandela himself over zijn ballingschap/gevangenschap op Robben Island. Klein maar fijn. Simpele tekeningen die een krachtige herinnering uitstralen. Als iemand ooit nog verlegen zit om een kado voor mij, koop dan de autobiografie "Long walk to freedom" van deze intrigerende wereldleider ;). Het buurpand werd ook gebruikt als artgallery. Een fototentoonstelling mogelijk gemaakt door Doctors Without Borders en getiteld 'Congo forgotten war'. Vijf wereldberoemde (no clue who they were) persfotografen hadden hun bijdrage geleverd. Denk dat ik er een half uur heb rondgelopen, gegrepen door de leegte en wanhoop in de ogen van de prostituees, aidspatienten, en een 70-jarige vrouw wachtend in het aftandse ziekenhuis op een consult nadat ze verkracht is door soldaten. Ben niet eerder zo onder de indruk geweest van foto's. Misschien dat ik gevoeliger was voor de indrukken omdat ik zelf een gevoel van verlies ervaarde... ik weet het niet. Everything flows. Everything is in constant flux and movement, nothing is abiding. Therefore we cannot step twice into the same river. When I step into the river for the second time, neither I nor the river are the same (Heraclitus in: Sophie's world). Ik weet alleen dat mijn melancholiek onbeduidender werd toen ik die lege, moedeloze ogen op me voelde rusten. 't Was bijna alsof ik deze mensen kon aanraken, alsof ik door hun straten liep en iedereen kon zien maar zij mij niet omdat alle leven al verdwenen leek te zijn uit deze mensen. Wel ademend, maar hun leven een verstild beeld. Menselijke standbeelden waar ik met tranen in mn ogen langs liep, onmachtig hen iets anders te geven dan het geweld en verlies waar ze mee geconfronteerd waren.
Later die middag vertel ik Alvise, Matteo, Michela (ook italiaans) en Shirley (Iers) over de galleries en de impact die de foto's op me hadden. Michela vertelde dat de Art Gallery of New South Wales in the Domain (groot park) net als de kleine galleries ook gratis toegankelijk is. Matteo en ik zijn allebei geinteresseerd en omdat hij zondag een 'day off' heeft van zn werk, besluiten we samen deze art gallery te gaan verkennen. De AG of NSW is een massief vierkant gebouw waar een brede stenen trap gevolgd door een zuilengallerij ons naar binnen leidt. Alles behalve saai voorzien van moderne kunst (vooral erg bizar en alle grenzen van normaal - wat dat dan ook is - overschrijdend), aziatische beeldhouwwerken, Chinese schilderkunst na de Revolutie en een overzicht van australische en europese schilderkunst van de middeleeuwen tot nu. Meer dan genoeg om ons een paar uur te vermaken. Vraag me af of ik ooit wel eens zo lang en met zoveel lol in een museum heb rondgelopen. Moderne kunst is vier witte schermpjes waarop simpele objecten, zoals een spons, een half geopende deur, geprojecteerd werden die werden bewogen door een soort onzichtbare hand. Een spel van licht en ruimte. Zo Feng Shui (= rustgevend)! Moderne kunst is ook een muurgroot scherm waarop een video geprojecteerd wordt van de kunstenaar die 11 uur lang min of meer onbeweegelijk op een skippyball zit. Big Brother is watching you. Moderne kunst is een compilatie van video-opnames op 3 verschillende schermen met beelden die een sadomasochistische verhouding tussen twee, soms drie personen suggereert. Relaties gekenmerkt door verlangen en geweld (geen pornografische beelden, even voor de duidelijikheid). Waarom in vredesnaam maakt iemand zoiets en waarom kijk ik daarnaar? Ingrijpend om te zien; al mijn grenzen werden er in overschreden en een gevoel van walging, misselijkheid en tegelijkertijd interesse overvielen me. Waarom zoeken mensen zulk soort relaties bewust op? Het vervreemd mij al van mezelf als ik er naar kijk, wat zou het dan doen met mensen die zichzelf in zulk soort relaties verstrikken? I probably dont wanna know. Ik heb het geloof ik twee minuten uitgehouden en toen moest ik echt de zaal uit. Wat een cultuurbarbaar ben ik toch ook ;).
De Chinese schilderkunst is eigenlijk best interessant. Na de Revolutie werd het individu belangrijker en deze omslag in het denken werd ook vastgelegd in nieuwe schilder- en tekenkunst. Matteo Begnoni en Mirjam Dorgelo roepen 'The Dialogue' uit tot definitely het beste werk van deze afdeling. Have a look yourself..
Na het museum St. Mary's Cathedral binnengelopen en een tijdje genoten van de koelte en serene rust, de aanblik van biddende mensen, glas-in-lood-ramen en vierstemmige kersthymnes, om daarna weer de drukke, warme wereld in te gaan. @ de Hyde Park fontein bijna in slaap gezongen door een man met talent, gitaar en een versterker die goue ouwe van The Beatles, Simon & Garfunkel e.a. zong. Op de terugweg naar het hostel het hele Queen Victoria Building door gecruist op zoek naar de briljante pianist die we hoorden spelen. Het genie bleek een demovleugel te zijn die de toetsen zelf bewoog. Weird. Het volgende kleine stadsgeheim openbaart zich in de vorm van een roze hond aan het begin van Glebe Road. Matteo gelooft me niet, maar als we dichterbij komen blijkt de hond inderdaad hartstikke roze te zijn. We schieten in een lachbui tot groot ongenoegen van de eigenares. Ik probeer het goed te maken door vriendelijk en beleefd te vragen waarom haar hond roze is. "Because we painted the dog of course!" Of course, how could we be so stupid! Hihi, het arme beest zou er nog een identiteitscrisis van oplopen.
Of games, wine, friendship and The Three Sisters
Maandag lazyday. 's Avonds met de spaghettikings, Mario (ook italiaans), Alex (nog een italiaan, het wordt hier zolangzamerhand een ghetto), een aantal zweedse meisjes en mn roommates gechilled onder de sterrenhemel aan de houten picknicktafels van het hostel. Alex en Mario heb ik nog niet eerder ontmoet, ze blijken ook niet het hostel te logeren maar een appartement te delen verderop in de straat. Matteo stelt een doublepingpongwedstrijd voor tussen Mario + een zweeds meisje en Matteo en ik. Very smart, want ik heb tot nu toe alle pingpongwedstrijden in het hostel gewonnen. Matteo weet dat, Mario niet. Mario stelt voor dat de verliezers de volgende avond twee flessen wijn overhandigen aan de winnaars van vanavond. The man has no idea. Wij winnen natuurlijk dankzij mijn grandioze talent wat ik heb overgehouden aan jarenlang zomeravonden vullen met buurttafeltenniswedstrijden op een sportveldje vlakbij mn ouderlijk huis. Very well, dat betekent dat Matteo en ik allebei gratis van een hele fles wijn kunnen genieten morgenavond. Not too bad ;). Dinsdag vergezel ik Matteo naar het italiaanse consulaat zodat ik kan zeggen dat ik in Italie ben geweest. Bonjorno! We meeten Rebecca in Hyde park en brengen een bliksembezoek aan het museum, maar we zijn niet echt in de mood, dus besluiten we de Botanical Gardens te verkennen. Nou ja, verkennen... we vallen alledrie in slaap aan de oevers van Sydney Harbour. Na onze siesta spotten we een gigantische kolonie vleermuizen. Geen lieflijke kleine beestjes zoals in Europa, maar met een spanwijdte van minimaal een meter. En ook niet maar een paar, maar de bomen hangen er vol mee zo aan het eind van de middag. En dat is niet overdreven. Ik wist niet eens dat ze die beesten daar hadden, laat staan dat ik wist dat ze zo groot konden worden. Terug in het hostel heb ik ff gecheckt wat die beesten eigenlijk eten... fruit dus. Geen mensenvlees. Ik zal ff een fotootje laten zien van deze ratten voorzien van rubberen vleugels. Behoorlijk spooky huh?!
's Avonds de twee flessen wijn geleegd met wat andere vrienden en donderdag naar Katoomba afgereisd, zo'n twee uur lange treinreis vanaf Sydney naar hartje Blue Mountains. Vijf uur lang afdalen, klimmen, afdalen, klimmen in een hitte van 35 graden... pfff! Mn lichaam werkt niet echt mee het eerste uur. Voel me ziek en slapjes, maar ik besluit door te zetten. Heb genoeg water (3 liter) en energyfood bij me dus daar zal het niet aan liggen. Naarmate de route vordert die ik heb uitgestippeld voel ik me sterker worden. Heb een bijzondere ontmoeting met The Three Sisters die dag. Ben betoverd door de rotsformatie die z'n bijzondere vorm ontleent aan het blootstaan der elementen, ook wel erosie genoemd. Volgens een Aboriginal legende zijn het drie zusters die door hun vader zijn opgesloten om ze te behoeden voor bunyip (an evil spirit). Maar dat geloven wij natuurlijk niet meer in deze rationele staal & plastic tijden.
's Avonds tot mijn grote vreugde schaak leren spelen van Alex. Onze eerste schaakpartij duurde direct 1,5 uur waardoor ik me bijzonder intelligent voelde. Heb overigens wel verloren, wat dan weer niet zo intelligent is, maar ja je kunt niet alles hebben. Alex geloofde overigens niet dat ik nog nooit eerder had geschaakt. Ben probably in een vorig leven schaakkampioen geweest ...
Vrijdag voor minder dan 100 dollar een compleet nieuwe zomergarderobe aangeschaft in Paddy's Market. Een enorme overdekte markthal waar je voor schandalig weinig geld fruit, groenten, sieraden en kleren kon aanschaffen. Die verleiding was echt te groot en ik heb em dan ook niet weerstaan. Kan ik komende zomer in A'dam mooi de Sydney Fashion introduceren. Waarschijnlijk bijzonder oninteressant voor jullie om te lezen maar ach ;). Zaterdag en zondag stonden in het teken van nog meer vriendschap. Manly Beach experience met Tania (meisje uit Engeland) en twee van haar vrienden. Too cold, maar toch koppig blijven zitten en tenslotte aan het eind van de middag meegegaan in de Sydney Yuppentrend en gekoelde witte wijn gedronken bij een hippe boulevardbar. Enigszins tipsy omdat we niet genoeg gegeten en wel genoeg gedronken hadden kwamen Tania en ik midden op de avond weer in het hostel aan. Nog niet zwalkend en zingend gelukkig. Nieuw meisje ontmoet terwijl ik een schaakpartij van Alvise tegen Matteo zat te volgen. Monika uit Zwitserland, een schijnbaar optimistische dertiger die eruit ziet als 25 en met wie het bijzonder goed klikt. Tot diep in de nacht gepraat over het verschil tussen een comfortabel en avontuurlijk leven in combi met onze omzwervingen. Samen nog meer wijn gedronken, favoriete m&m's gegeten en teveel sigaretten gerookt om tenslotte enigszins treurig afscheid te nemen omdat zij de volgende ochtend vroeg alweer zou vetrekken. Jammer, zij was nou echt iemand die ik wel beter had willen leren kennen. Dat is de donkere kant van reizen. Zoveel mensen ontmoeten is leuk, interessant en ik geniet ervan, maar je moet altijd zo snel weer afscheid nemen terwijl je dat niet altijd wilt en je weet niet of je mensen ooit weer ziet. It could be, maar de kans is niet heel groot. Zondagmiddag met Michela geluierd in de zon @ the local swimmingpool area. Monologen & Dialogen over de kunstfabriek, Fair Trade en italiaanse mannen. Michela werkt in een kunstfabriek die ze een paar jaar geleden met haar vriend heeft opgezet. Ze hebben o.a. een eigen kledinglijn ontworpen die ze nu proberen te verkopen. Ze is hier in Sydney om stage te lopen bij een Fair Trade restaurant waar ze samen met een antropologe aan een onderzoek werkt. Very interesting! 's Avonds een run for the meat at the free bbq in het hostel samen met een nederlandse en een australische jongen die ik een paar minuten voor de free bbq start ontmoet. Ik bied ze een biertje aan van mijn karige maar gekoelde voorraad en in return vragen ze me of ik zin heb om met hen mee te gaan naar Apocalypso, de nieuwste film van Mel Gibson. 'k Heb toch weinig anders te doen dus ik besluit mee te gaan. Hartstikke gezellig, maar de film was bloederig, horrible en most horrible. Over de apocalyps van de Maya cultuur. Stammenoorlog, mensenoffers en een manhunt van 1,5 uur door de oerwouden van zuid-amerika. Geweld a la Braveheart & The Patriot, alleen dan erger. Heb de helft van de tijd door mn vingers zitten gluren en zeer lafhartig kreten geslaakt bij de zoveelste bloederige scene. Geen aanrader dus, mocht iemand nog van plan zijn naar die film te gaan.
Perfecte stranddag op maandag @ Coogee Beach, samen met Tania en Katie. Sophie's World en een big swim in the ocean. Life can't be more perfect. Zeker niet als ik 's avonds mn 2e partij schaak tegen Alex win! Ben bijzonder trots en Alex is na 1,5 uur uit het veld geslagen. Victory!!! Reden om samen nog een biertje te drinken en de vredespijp te roken. Begin al een beetje de kriebels te krijgen dat morgenavond mn laatste avond hier is en ik afscheid zal moeten nemen van het italiaanse ghetto, Tania en Rebecca. Voel me de volgende dag nog veel melangolischer, maar besluit om wel wat van mn dag te maken. Samen met Tania bezoeken we de tentoonstelling 'The Great Wall of China' in het Powerhouse museum. Eeuwenoude brokstukken en gevonden voorwerpen en nieuwe foto's van de overblijfselen van de Chinese muur geprojectuurd op bioscoopformaat maken het een intrigerende tentoonstelling. Misschien moet ik ook maar eens zo'n uitwisselingsproject naar China doen. In de namiddag meet ik Rebbeca die meegaat naar het Glebe Village om samen wraps te eten en wijntjes te drinken. Heb zelfs nog een kleine afscheidsparty inclusief Tania, Alex, Matteo, Michela, Tania en Alvise! Wijn drinken, sigaretjes roken, twee potjes schaak, sweet memories en goodbye hugs tot half vier 's nachts. Heb twee uur geslapen voor ik vetrok naar het vliegveld waar ik bijzonder brak en labiel de hele vlucht naar Launceston heb zitten huilen omdat ik zoveel nieuwe vrienden had gemaakt die ik allemaal weer moest achterlaten, niet wetend of ik ze ooit nog weer zou zien. Beetje verdrietig... maar ook erg blij dat ik gegaan ben en zoveel mooie mensen heb ontmoet.