Of cruises, cultural analysis and conquering a mountain

25 januari - 1 februari: Hobart & the Southern Hemisphere

Na een week recovery van Sydney bij mn broer en schoonzusje, besluit ik Tassie verder te gaan verkennen. Donderdag 25 januari neem ik de bus naar Hobart en check mezelf in bij Central City Backpackers @ 138 Collins Street. Ik heb mazzel, had een bed geboekt in een 12-bed female dorm, maar bij aankomst wordt mn 'status' opgewaardeerd en krijg ik een bed in een 4-bed dorm toegewezen. Veel rustiger en kans op een normale nachtrust. Relaxed! De volgende dag is het Australie-dag en met mijn Nederlandse koninginnedagervaringen hoop ik op bandjes en struinmarkten. Het lokale infokantoor weet me te vertellen dat de 'main activities' plaatsvinden bij Nutgrove Beach. Dat klinkt niet slecht. Ik hop een bus in die me daar afzet en vind een paar groene heuvels, volgeparkeerd met van's, een heleboel ouders en kinderen, een podium waar muziek uit grote boxen over het terrein schalt en een bbq-spot. Het ziet er vooral uit als een buurtbbq waarbij de kinderen hun acts uit mogen voeren op het podium. Niet veel te beleven dus. Ik besluit dan maar de buurt te sponsoren en koop een broodje hamburger en appelsap. Gewapend met mn lunch en The Human Rights Defender (het blad van Amnesty International) ga ik op de betonnen trap zitten die naar het water van Storm Bay leidt. Human rights violations, international arms trade out of control, Darfur tragedy, justice denied as Mexican women abused... Hoeveel tranen zouden dat zijn, vraag ik me af terwijl de grijze lucht boven me langzaam verandert in blauw met overjagende wolken. Kustweer I guess. Ik lees een interessant artikel over Irene Khan, Amnesty International Secretary General:

"When the powerfull feel threatened the world becomes a dangerous place," she said. Fear provided a power structure for unprincipled leadership. "Today the biggest threat to peace is not war, but fear and the failure of leadership. Fear that creates intolerance, threatens diversity and justifies the erosion of human rights. And leadership that has lost its moral compass."

Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. En ongeacht de discussie of er zoiets bestaat als de universality of human rights, Irene Khan benoemt HET grote onderliggende probleem van Islamophobia, anti-Semitisme, racisme, xenophobia en uitbarstingen van geweld zoals die op Cronulla Beach in Sydney december 2004:

Such incidences showed the need to avoid, simplifying the multiple identities of people into a single religious one. "When you identify me only by my faith, you exclude all my other identities. I am not only a Muslim, I am also a woman, a mother, a laywer, an ethnic Bengali, a citizen of Bangladesh, a resident of London, an avid reader of world literature, a lover of French cuisine and English theatre, a jam-maker," she said.

Dat is wat we nu een 'multiculturele burger' noemen. Multiculturalisme is niet alleen een kenmerk van de moderne natie-staat, het is wie wij zelf zijn. Het is het voortdurend onderhandelen tussen je verschillende identiteiten in klasse, regio, religie, geloof, nationaliteit, ethniciteit. Bedenk maar eens wie je allemaal op een dag tegenkomt en hoe je je ten opzichte van die mensen identificeert of juist onderscheidt. Laten we zeggen dat er per dag zo'n tien tot twintig specifieke situaties zijn waarin je keuze's maakt ten opzichte van een ander over wie je zelf bent. In die situaties onderhandel je bewust of onbewust tussen verschillende identiteiten en overeenkomst en wantrouwen. En in elke situatie is die keuze anders. Op je werk deel je een grap over die 'snelle' stadscollega's met je collega die een lagere functie heeft. In plaats van het verschil in klasse te benadrukken (hogere en lagere functie in het bedrijf) identificeer je je met je collega en onderscheid je je van 'die snelle stadsjongens'. Later op de dag ontmoet je een Marokkaans uitziende jongen bij de soepstent van Het Leger des Heils waar jullie samen soep en brood uitdelen aan zwervers. Het wantrouwen wat je normaalgesproken voelt tegenover Marokkaans uitziende jongens maakt plaats voor een gevoel van verbondenheid omdat jullie samen je inzetten voor een goed doel. In plaats van je te onderscheiden van de ander op basis van uiterlijk/etniciteit, identificeer je je met hem op basis van een buurtproject. Verveel ik jullie al? Ik hoop het niet, dit is namelijk waar ik de afgelopen vier jaar over heb nagedacht in mn studie culturele antropologie. Erg interessant en belangrijk om na te denken over wie je bent, hoe je handelt en waar je de keuze's om te handelen op baseert. Het is iig duidelijk tijd dat ik weer ga studeren ;).

Halverwege de middag ben ik terug in het centrum en koop een kaartje voor de film 'Deja Vu'. Moest direct aan jullie denken Liese, San en Juud! Eigenlijk zijn jullie het verplicht aan jullie kastnaam om deze film te kijken. Ben overigens wel benieuwd of jullie ook een soort huisdagboek hebben waarin alle personal deja vu's zijn beschreven ;). Anyway, de film is een aanrader! Zaterdagochtend zwerf ik 1,5 uur rond op Salamanca Market. I love it. Waarschijnlijk een tik die ik heb meegekregen uit Amsterdam. Ik besluit me te verdiepen in engelse klassiekers, en koop voor 4 bucks een Hemingweetje. For whom the bell tolls. Voor wie houdt van een verhaal dat zich langzaam ontwikkelt, subtiele en hilarische conversaties en klassiek taalgebruik a la 'Where art thou brother and what passes with thee'... read it. 's Middags wandel ik door de prachtig aangelegde Royal Tasmanian Botanical Gardens, maak een serie close-up shots,

snif aan alle kruiden in de kruidentuin en wordt plotseling overrompeld door een home-sweet-home-gevoel als ik opeens in brede laan met grote ruisende eikenbomen loop. De grond is bedekt met bladeren die zachtjes opwaaien met ieder zuchtje wind. t Is net alsof ik even een geheime deur open heb gedaan en plotseling in een nederlands bos loop. Ik bedenk dat ik van de Europese bossen hou. De vochtige grond, de weelderige bladeren. Hier in Tassie is het allemaal wat droger en taaier, alsof de begroeiing hier meer te verduren heeft van de elementen. Dat zie ik ook weer wanneer ik de volgende dag (zondag) een vijf uur lange tocht maak over Mount Wellington, the Organpipe track. Het waait behoorlijk hard en af en toe slaat er een vlaag regen in mn gezicht. Het is al met al behoorlijk ruig klimmen over rotsen en een soms glibberig zandpad, maar het uitzicht op de grillige kustlijn rondom Hobart is de moeite waard. Ik geniet van Gods schepping, het werk van Zijn handen. Het bemoedigt me na de berichten van Amnesty International over de gebrokenheid in het leven van zoveel mensen over de hele wereld.

(organ pipes, Mt Wellington)

(view from Mt Wellington on Hobart & coastline)

Bruny Island Adventure Cruise... Dat lijkt me wel wat besluit ik na het lezen van de folder. Hartstikke toeristisch natuurlijk, maar ik ben een toerist dus waarom zou ik me af en toe ook niet zo gedragen. Maandagochtend vroeg vertrekken we (de cruisegangers) per bus vanaf het toeristeninfokantoor naar Bruny Island. In ruil voor 155 dollar krijg ik een oversteek met een kleine veerpont, koffie, een 3 uur lange environmental jetcruise over een erg ruige zee, Eagle Rock features in the Fluted Cliffs - de hoogste rotskusten van Tasmanie, een enorme kolonie zeeleeuwen, een indrukwekkende demonstratie van natuurgeweld at the blowhole, aalscholvers at the Friars, lol met Lonneke een 28-jarige nederlandse actrice (die in hetzelfde hostel als ik blijkt te logeren), terug op Bruny Island pumpkin soup & smoked salmon sandwiches en nog meer lol met Lonneke om de knappe veels te oude stoere schipper van de Jet (soort speedboot alleen dan voor zo'n 30 personnen) die ons aan het eind van de dag een dikke knuffel geeft ter afscheid.

(cormorants/aalscholvers at The Friars)

(Eagle Rock features in the Fluted Cliffs)

(the Blowhole)

(Lonneke & Mirjam on the cruise)

(seals)

(seals)

(Bruny Island)

Terug in Hobart citycentre zoeken Lonneke en ik een Indisch-Afrikaans eettentje op (waar ik al eerder ben geweest) waarvan de eigenaar een sympathieke Tasmaan is die met zijn restaurantje een afrikaans gezin sponsort. Lonneke, de eigenaar en ik belanden in een geanimeerd gesprek over de problemen die multiculturaliteit in Australie en Nederland veroorzaakt.

Dinsdag las ik een relaxdagje in, beetje mailen, foto's kopieren voor Lonneke in een internetcafe - werkelijk alles gaat fout wat fout kan gaan, we zijn uiteindelijk 2,5 uur bezig om al mijn Bruny Island pics op een ceedeetje te zetten - maar ja het vult je dag ;). Aan het eind van de middag krijg ik een smsje van Will, een vriend van Rohan, dat ik morgen gratis met hem mee kan vliegen in een settner (4-persoonsvliegtuigje) boven Hobart. Thank you Rohan for arranging this! Vet relaxed!! Ik vraag Will of het ok is als ik Lonneke meeneem. Omdat het een 4-persoonsvliegtuigje is maakt hem dat niet uit. Rond lunchtijd woensdagmiddag komt Will ons ophalen bij het hostel. We maken een geweldig gave scenic flight van een half uur boven Hobart waarbij ik ook nog ff vijf minuten mag vliegen :). Leuke hobby overigens van Will; je vliegbewijs halen, lid worden van een private club, je eigen vliegtuigje hebben en minimaal eens per week rondvliegen boven Tassie en Australie. Helaas geniet Lonneke er wat minder van, ze is hartstikke misselijk en na twintig minuten vliegen spuugt ze haar maaginhoud eruit - gelukkig in een plastic zak. Poor thing.

's Avonds koken we samen een gezond maaltje in de bijzonder slecht onderhouden keuken van het hostel. De kookplaten zijn of kapot of zo oud dat het een half uur duurt voordat de plaat uberhaupt warm wordt en nog een half uur voordat je eten warm is. Anyway, we vermaken ons prima met gesprekken over theatherproducties en antropologie. Donderdags nemen we af scheid, Lonneke vliegt vandaag naar Melbourne en ik reis per bus terug naar Launceston om vrijdag het verlovingsfeest van Danielle (zusje van mn Tonia) en Luke mee te kunnen vieren. Voordat ik op de bus stap hop ik nog even het Indisch-Afrikaanse restaurantje binnen om afscheid te nemen van de eigenaar en een van de Afrikaanse meisjes die hem helpt. Ze stellen het allebei erg op prijs. Dat is misschien wel het leukste onderdeel van reizen. Onverwachte ontmoetingen. "Bless your heart my dear," zijn de laatste hartelijke woorden van de eigenaar vergezeld van een warme glimlach.