East Coast Track

Well, finally ben ik daar dan weer. Ik geloof dat het inmiddels een maand geleden is dat ik wat gepost heb op mn blog. Inderdaad dat is schandalig lang geleden. Maar ik ben dan ook drie volle weken weggeweest waarin ik niet echt de mogelijkheid had om lang achter een compu te zitten. Ben benieuwd of ik over mn avonturen van drie weken in 1 dag een update kan schrijven... I'll try. Laat ik maar beginnen met mn rondreis in de laatste week van december. Three families, one dutchie, nineteen people, one goal: Have a break, have the Eastcoast.

Woensdag 27 december

Er zijn alweer twee dagen voorbij. Gister de hele dag in de auto getourd vanuit Launceston via Scottsdale en St. Helens naar Bicheno. Tussen Weldborough en St. Helens gestopt voor lunch en een wandeling naar de St. Columba Falls. Hoe hoog waren ze? Mss zo'n 90 meter hoog... Natuurlijk niet alleen maar naar het uitzichtpunt gewandeld maar tot de falls geklommen samen met Sammy & Rohan, James, Nathan en Bodhi. Dat is een beetje gevaarlijk op teenslippers, zeker als je over een glibberig richeltje van 10 centimeter breed naar een volgende stijle rots moet schuifelen zo'n tientallen meters boven de bagane grond en enkel rotsen onder je. Maar ik heb het overleefd (ik beloof dat ik nooit weer op teenslippers hoge en glibberige rotsen bij een waterval zal beklimmen) en het was het uitzicht meer dan waard. Je weet niet wat je mist als je gewoon maar beneden aan blijft staan, zit waarschijnlijk niet echt in mn karakter. Ik vraag me af van wie ik dat geerfd heb... De broodjesgezond-lunch na afloop van deze waaghalzerij smaakte trouwens wel extra lekker; ik eet, dus ik leef :).

Tussen St. Helens en Four Mile Creek is het een barren wasteland. Gevolg van de vele bosbranden die twee dagen geleden pas gedoofd zijn. Honderden hectares zwartgeblakerde grond, dorre dode bomen, soms zelfs deels afgebrande en ingestorte huizen... echt spooky om doorheen te rijden. Ik werd wel een beetje treurig van de verwoesting die vuur kan aanrichten. Er kan wel tien jaar overheen gaan voordat dat gebied ecologisch weer enigszins hersteld is. Om maar niet te spreken over de mensen die hun huizen & bezittingen verloren zijn.

Bicheno is just beautiful. Grijsrode rotsen, een helderblauwe oceaan, groene heuvels. Vredig en verassend. Dinsdagavond na zonsondergang urenlang op de rotsen gezeten om pinguins (!) te spotten. De eerste paar uur niks gezien en nadat we het eigenlijk al op hadden gegeven en terug op weg waren naar de camping, hoorden we ze skrieken (jep, dat is precies het goede woord elise ;)). Erg voorzichtig zijn we tot op een meter afstand geslopen en hebben er een paar rond zien waggelen vlak voor onze neus. Er waren er veel meer naar we konden horen, maar ze zijn vrij schichtig en het was pikkedonker (helaas geen pics kunnen maken dus), maar ik heb ze iig gezien! Wist niet eens dat deze grappige beestjes hier in Tassie leefden.

Vandaag (woensdag) vanuit Bicheno een dagtocht gemaakt naar Freycinet National Park, waar we een 2,5 uur lange track naar Wineglass Bay hebben gelopen. Bijzonder vermoeiend omdat je eerst een half uur vrij stijl omhoog moet klimmen, maar wie moois wil zien moet pijn lijden... en ik heb een van de meest briljante uitzichten tot nu toe gezien toen ik finally op de lookout een paar honderd meter boven de baai stond. Ik zal het ff laten zien..

I want to swim! dacht ik toen ik daar bovenop stond. Lucky me, de track ging natuurlijk via het strand. Het hele eind wat we net omhoog geklommen hadden moesten we nu weer naar beneden, dat was ongeveer de helft van de afdaling naar het strand. Nog verder naar beneden dus, pretty exhausting met zo'n 30 graden, maar ik was zo slim geweest om mn zwemkleding onder mn kleren aan te doen, dus zodra we op het strand aankwamen ben ik de ijskoude (!) heldere oceaan in gedoken. De meeste mensen waren niet heldhaftig genoeg om het koude water uit te proberen. Opvallend dat alleen 4 vrouwen van de club van 19 reisgenoten het aandurfden. Het water was hemels, zolang als je bleef zwemmen tenminste, anders werden je ledematen gevoelloos. k Was iig genoeg opgefrist om hierna het hele eind weer omhoog te klimmen. Een erg welkome lunch @ Honeymoon Bay (geen honeymoon, wel lunch) en daarna samen met Rohan (voordat mensen allemaal rare linken gaan leggen; Rohan is de vriend van mn schoonzusjes' zusje - jee ik lijk Kor wel ;)) een poging tot snorkelen gewaagd verderop aan een ruig uitziende kust. De golven bleken veel te sterk te zijn, ik kon te weinig controle uitoefenen over de richting en snelheid die ik wilde hebben. Na vijf minuten maakte Rohan me attent op een grote doorzichtige ronddobberende jellyfish. Hmm, dat zijn nou niet per definitie mijn meest geliefde schepsels. Ver uit de buurt blijven dus. Ik draaide me om em begon de andere kant op te snorkelen, sjit vijf broertjes & zusjes jellyfish, precies in een cirkel om me heen. Panicked a slight bit there. Niet heel vreemd natuurlijk met het reele vooruitzicht van giftige tentakels op je huid als je je niet heel snel uit de voeten maakt. Nu is dat over het algemeen niet heel moeilijk, maar in combi met de sterke golven was het wat lastig om gecontrolleerd terug te zwemmen. We besloten zsm het water te verlaten, wat - thank God - heelhuids lukte. Toen we terugliepen over de rotsen zagen we dat er inmiddels tientallen jellyfish ronddobberden in de baai waar wij een paar minuten geleden overduidelijk net op tijd weer uit waren geklommen. Really lucky us! Dan maar terug naar de rustige wateren van Honeymoon Bay, waar we in ieder geval niet gestoord zouden worden door kwallen. Helaas was daar weinig tot geen rif, wel zeewier, vijf vissen en verder kale rotsen. Well, volgende keer beter. Misschien hebben we meer geluk bij Port Arthur waar we morgen heenrijden. 'k Ben erg moe van deze hiking & snorkling dag. Voel al mn spieren nu al; dat wordt leuk morgenochtend...

Donderdag 28 december
Vandaag naar Port Arthur, het zuidelijkste deel van de ooskust, getourd met onze autokaravaan. Elke dag zoveel nieuwe indrukken; machtige rotskusten, witte stranden en (again!) een groot gebied waar de bosbranden hun vernietigende sporen hebben achtergelaten. Ik kan me zo voorstellen dat voor de mensen die hier woonden het volgende gedicht van Rutger Kopland (Wil het ooit weer iets worden) van toepassing is:

Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.

Wil het ooit weer iets worden

dan zal ik het zo moeten opschrijven

dat ik niet meer hoef

te zoeken, maar kan huilen.

Vrijdag 29 december
De omgeving van Port Arthur verkend, dat wil zeggen een 3,5 uur lange tocht gemaakt rondom Devil's Kitchen (nee, geen idee waarom het zo heet), stijle rotskliffen die 150 meter boven de zeespiegel uitrijzen. Pretty impressive. De tocht had eigenlijk maar 2 uur moeten duren, maar ik ben Mirjam en weinig verloopt ooit 'normaal' zoals het zou moeten. What happened this time? Well, Danika (nichtje van mn schoonzusje) en ik waren een paar minuten achter op de rest van de groep, omdat ik er niet van hou om overal langs heen te rennen zonder te genieten van de geweldige uitzichten. Bovendien hou ik nog steeds erg van mijn camera. De paar minuten werden een half uur, maar wij maakten ons niet ongerust, want we wisten dat deze route ook door iedereen weer terug gelopen zou worden over hetzelfde pad, dus we zouden iedereen sowieso wel weer tegenkomen. We thought. Na een uur te hebben gelopen (de helft van de tocht) waren we nog niemand tegengekomen die op de terugweg was. Logischerwijs volgden wij dus een 2e vervolgroute, waarvan we dachten dat de rest die ook genomen had en we liepen nog een half uur verder genietend van alle spectaculaire vergezichten. No-one there. Hmm, dat betekent dat we ze ergens hebben gemist. Waar wisten we niet, maar we besloten zo snel mogelijk terug te gaan naar het begin van de route. Dikke kans dat mensen zich zorgen begonnen te maken omdat wij waarschijnlijk nu al een uur achterstand hadden opgelopen. Wij maakten ons niet zozeer bezorgd om onszelf (genoeg water, we waren met zn 2en en bovendien geen kleine kinderen meer), maar meer om het feit dat anderen zich zorgen om ons zouden maken. Dat bleek idd het geval te zijn. Na een uur op de terug weg kwamen we Wilma en Tony (ouders van mn schoonzusje) tegen die zwaar ongerust naar ons op zoek waren. Wij probeerden rustig het misverstand uit te leggen en onze excuses aan te bieden voor het feit dat zij zo ongerust waren geweest, maar dat hielp niet echt. Nou ja, ik kan me de ongerustheid ook wel voorstellen, moet waarschijnlijk het hele voorval maar ff laten bezinken. 'k Zal jullie nu iig visueel laten meegenieten in mijn Devil's Kitchen adventure.

Well peeps, dat was de eerste helft van de EastCoastTrack. De tweede helft publiceer ik denk ik vanaaf anders wordt het zo'n enorme lap tekst om te lezen. Bovendien moet ik nu koken - mn befaamde kip-sinaasappel-in witte wijn-recept. Yummie.

Dikke kus - Mir